www.ziyouz.com kutubxonasi
93
— Жевачка! Кичик дада, жевачка! — деди йиғламсираб.
— Жиннивой-эй! Сенга жевачка ваъда қилувдим-ку! — Сўридан сакраб тушиб, айвонга
чикдим. Бурчакда турган дипломатни очиб, тиш чўтка, сочиқ сингари лаш-лушлар орасидан бир
қути сақични олдим.
— Ма! — дедим кулиб. — Юзта!
— Битта ўзимгами? — Болакай кўзлари ҳайратдан очилиб сўради. — Акамга-чи?
— Аканггаям бор! — дедим меҳрим товланиб. Келинойим боланинг бошини силади.
— Бўлдими, юр энди. Ухла!
Қайтиб келиб сўрига ўтиришим билан жиянчам остонада тағин пайдо бўдди. Сув сепилган
ҳовли саҳнида дикир-дикир югуриб ёнимизга келди. Чамаси, бутунлай уйқуси ўчиб кетган эди.
— Очиб беринг! — деди сақични узатиб. — Очиб беринг, кичик дада-а!
Болани тиззамга олиб, сақич қоғозини очдим. Бола мазза қилиб чайнаркан, сўлаги оқиб
илжайди.
— Вой, кичик дада, қулпнайга ўхшаркан! — Бир зум қарсиллатиб чайнаб турди-да,
бўйнимга осилди. — Кичик дада-а, — деди қоп-қора кўзларини катта-катта очиб. — Сиз
келдингиз-а?
— Кўриб турибсан-ку, келдим, — дедим кулиб.
— Энди кетмайсиз-а?
— Йўқ, — дедим гапи нашъа қилиб. — Кетмайман! Болакай бир зум ўйланиб турди-да,
сўради:
— Бобожоним қамоқдан чиқадилар-а? Ичимда бир нима узилиб кетгандек бўлди.
Келинойим югуриб келиб, боланинг билагига чанг солди.
— Юр! — деди таҳдид билан. — Ухласанг ўласанми, зумраша!
— Йў-ў-ўқ! Кичик дадамминан ўтираман! — Бола оёқ-қўлларини типирлатиб чинқирди. —
Ухламайман! Ухламайман!
— Ўчир! — Акам қўлини пахса қилиб келинойимга ўдағайлади. — Обкир уйга!
Ойим ўтирган жойида тебраниб йиғлаб юборди:
— Худо уриб қолди бизни, болам! Худога нима ёзувдик, ўғлим! Отанг бечора шунча йил
меҳнат қилиб, кўрган куни шу бўлдими, Рустамжон?
* * *
— Юр, ука, уйга кирайлик. — Акам ўрнидан турди. — Ойи, — деди юпатувчи оҳангда. —
Сиз дамингизни олинг. Ака-ука бир отамлашайлик.
Онам индамади. Аммо ёнимизда ўтиргиси келаётгани кўриниб турарди.
— Хоҳласангиз, юринг сиз ҳам... — Акам онамнинг қўлидан тутиб, сўридан тушишга
кўмаклашди.
Учовлашиб, Илҳом акамнинг «катта зал»ига кирдик. Акам чироқни ёқиши билан гарангсиб
остонада туриб қолдим: уй деярли шипшийдам эди. Янгам иккита болали бўлганда ҳам «катта
зал»ни келиннинг уйидек безатиб қўядиган одати бор эди. Сервантда дид билан терилган
сервизлар, тахмонда қўша-қўша бахмал кўрпалар, деворда чўғдек гиламлар... Энди бўлса, уй
ўғри ургандек ҳангиллаб қолибди. Ўртада хонтахта. Атрофида тўртта кўрпача. Бурчакда
болалигимда дадам олиб келган «Электрон» телевизор. Бор жиҳоз — шу. Ҳатто нафис
дарпардалар ҳам қаёққадир гумдон бўлган. Деразаларнинг ярмини тўсган оддий сарғиш парда
ғариб мунғайиб турибди.
— Ўтир, ука. — Акам юзимдаги саволни ўқиб, хижолатли илжайди. Шоша-пиша кўрпачага
имо қилди. — Юқори чиқинг, ойи.
Ойим қўллари қирсиллаганча, хонтахта қиррасидан ушлаб, тўрдаги кўрпачага чўқди. Акам
токчадан очилган арақ, иккита пиёла олди.
Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов
Do'stlaringiz bilan baham: |