www.ziyouz.com kutubxonasi
92
— Ўлсин! — Ойим шоша-пиша қўл силтади. — Қисир қолувди, сотиб юбордик.
— Яна биттаси бор эди-ку! — дедим ҳайратланиб.
— Унисини гўштга топширдик. — Акам беписанд кулди. — Қорни шишиб кетди.
Жиянларинг ўйинга андармон бўлиб, беда оралаб кетганини билмай қолибди... Шўх-да
шумтакалар!
Ростини айтсам, жахдим чиқди. Қишлоқда туриб сигир боқмаса, қанақа гап бу?
Акам кўнглимдан ўтганини сезди чоғи, елкамга шапатилади.
— Эй, ука! Шунгаям ота гўри — қозихонами? Бош омон бўлса, дўппи топилади.
— Салима чиққунча мен овқатга қарай, — онам инқиллаб сўридан тушаётган эди, дарвоза
томондан шодон қийқириқ эшитидди...
— Ур-ре! Кичик дадам кептилар!
Акамнинг икки ўғли ховлига отилиб кирди. Ўқдай учиб келиб, иккаласи икки томондан
ёпишди. Иккови аллақаерда роса футбол тепган шекилли, терга ботиб кетган.
— Менга нима обкелдиз? — деди каттаси.
— Менга-чи? — деди кичиги.
— Сенларгами? — дедим дилим яйраб. — Жевачка олиб келдим.
Яна ғалва бошланди:
— Менга ўнта берасиз!
— Менга ўн бешта, хўп?
— Беради! Иккаланггаям беради! — Ойим болаларни мендан нари сурди. — Аввал
қўшнилардан суюнчи олмайсанларми? Кичик дадам келдилар, демайсанларми?
Жиянчалар бир зумда бутун қишлоққа хабар қилибдими, кун ботмасдан меҳмон босди.
Биринчи бўлиб Турсунбой ака чикди. Белимдан силтаб-силтаб бағрига босаркан, ойимга хитоб
қилди:
— Айтмабмидим, хола! Рустамжон бирон ери тирналмасдан келади, демабмидим! Сиз
бўлсангиз йиғлаб юрибсиз! Тўйни тезлаштиринг, тўйни! Укамга ўзим куёвжўра бўламан! — У
менга қараб, гапини тасдиқлатиб олди. — Тўғрими гапим? Хатда ёзганмидим шуни? Ана! Гап
битта бўлади!
Ҳовлига катта жой солинди. Шўрва тортилди, ош дамланди. Шу пайтгача дадам
келмаганига жаҳлим чиқа бошлади. Акам юпатди:
— Тошкентда сессия бор экан. Ҳали замон келиб қоладилар.
...Меҳмонлар тарқаб, ҳовли жимжит бўлиб қолди. Олма тагидаги сўрида тағин тўртовлон
қолдик. Ойим, акам, келинойим, мен... Вақт алламаҳал бўлиб қолган, дарвоза рўпарасидаги тол
тепасида муаллақ тўхтаган тўлин ой мўл-мўл нур сочар, чигирткалар куйиб-ёниб чириллар эди.
Ой бунақа ёруғ бўлиши ёмон. Заставада пешоб қилгани ҳам боролмайсан. Маскахалат-ку,
гавдангни асрайди. Қоялар панасида кўзга кўринмайсан. Аммо соянг бор-ку, соянг! Бир
чақирим нарида пойлаб турган «дух» снайпери соянгни кўрмайди, дейсанми? БУР тепкисини
битта босса...
Нима бўлди менга? Афғонистон қолиб кетди-ку? Ҳов олисларда! Совуқ тоғлар ортида.
«Қизиқ, нега дадам йўқ? Соат неча бўлди, ўзи? Мажлис шунча чўзиладими?»
— Дадам қачон келадилар, ака? — дедим тоқатим тоқ бўлиб.
— Келадилар, укам, келадилар. — Акам ғайрат билан чой қайтаришга киришди. — Баъзан
сессия уч кунлаб чўзилади. Биласан-ку, депутат бўлгандан кейин...
...Айвонда майкачан жияним кўринди. Кичиги.
— А-я! — деди йиғламсираб. — Сияма-ан!
Келинойим югуриб айвонга чиқди. Болани ҳожатхона томон етаклади. Ўша ёқдан «Бўл тез,
жойингга бориб ухла!» дегани эшитилди. Келинойим қўлидан етаклаб кетаётган эди, бола
гулзор рўпарасида тўхтади. Сўри томонга бурилиб қаради-да, ер тепиниб хархаша қилди:
Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов
Do'stlaringiz bilan baham: |