www.ziyouz.com kutubxonasi
94
— Салима! — деди айвон томонга қичқириб. — Обке, редиска-педискадан!
— Шу ўлгурни ичмасаларинг нимайди-я? — деди онам норози бўлиб.
— Кўпмас, ойи, жиндай... Қани? Омон-эсон қайтганинг учун!
Биринчи пиёладан кейин акамнинг кўзлари қизариб, пишиллаб нафас ола бошлади.
— Ҳайрон бўляпсанми? — деди шипшийдам уйга қараб. — Сотдик! Қани ол... Майли, ука,
бош омон бўлсин! Дадам соғ-саломат келсалар бас! — Бир нима дафъатан ёдига тушган-дек,
кулимсиради. — Аммо сенинг тўйингга аталган нарсаларнинг нинасиниям қимирлатганимиз
йўқ. Тўғрими, ойи?
Онам индамай бош ирғаб қўйди.
— Анави исковичлар хўп ёпишди, — деди акам. — «Бу қанақа атлас? Қаердан келган?
Шунча адёлни нима қиласан? Кимдан пора олгансан?» Ўзбекнинг тўйи шунақа бўлади, келинга
қилмаса бўлмайди, десак, қулоқ солса қани!
Акам яна арақ қуйди.
— Қўя қол энди, болам, — деди ойим ташвишланиб. — Уканг толиққан, дамини олсин,
эртага гаплашарсанлар.
— Йўқ! — акам алам билан бош чайқади. — Эшитсин! Сен у ёқда дадамдан нега дарак йўқ,
деб ёзасан... Бу ёқда дадамни тиқиб қўйган. Бир кечада идоранинг ўзидан олиб кетган. Қўшиб
ёзганмиш. Пора олганмиш... Кун ора сўхтаси совуқлар уйга бостириб киради. Яширган
тиллаларингни топ, дейди... Қўлида мина излайдиган таёққа ўхшаган нарса. Ҳаммаёқни
титкилайди. Халажойгача кавлаб кўрди, тўғрими, ойи?
Онам бошини бир ёнга ташлаган кўйи номаълум нуқтага термилиб ўтирар, унниқиб кетган
мошранг рўмоли сирғалиб елкасига тушган, оппоқ сочлари тўзғиган, кўзларида маъно йўқ эди.
Ич-ичимдан титроқ уйғониб, тўсатдан миямга чидаб бўлмас оғриқ турди. Бармоқларим
музлай бошлади. Ҳозир, ҳозир бошланади! Онам! Бечора онамнинг бир ками шу томошани
кўриш эди! Жонҳолатда арақ шишасини юлқиб олиб, пиёлага тўлдириб қуйдим. Гиреҳланиб
қолаётган тишларим орасига пиёла қиррасини зўрлаб тиқиб, ичдим... Қанча вақт ўтганини
билмайман. Ниҳоят, кўз ўнгимни қоплаган сарғиш туман тарқалгандек бўлди. Хайрият!
Қарасам, акам кўзлари ҳайратдан чақчайиб, юзимга синчиклаб тикиляпти. Бошимни
нимадир таталаётганини ҳис этиб, ғашим келди. Ойимнинг қўллари экан. Бурилиб қарасам,
онам орқамда тик турганча икки букланиб бошимни уқалаяпти. Пиёла хонтахтада тўнкарилиб
ётибди.
Қути ўчган келинойим тумшуғимга коса тиқиштирди.
— Ичинг, ича қолинг, Рустамжон! — деди ялиниб.
Сув экан. Косани кафтим билан нари сурдим.
— Керакмас.
Ойим бошимни уқалашдан тўхтади.
— Сенга нима бўдди, болам! — деди икки юзимни силаб. — Онангни нега қўрқитасан,
жоним болам?
Энди у йиғламас, қовжираб қолган кўзларида қўрқинч, хавотир бор эди.
— Ҳеч нима! — дедим илжайишга уриниб. — Нега ваҳима қиласиз!
— Шу ўлгурни ичма девдим-ку! — Ойим акамга дашном берди. — Юр, болам, — деди
елкамни силаб. — Жойингни солиб бераман. Чарчагансан.
Худога шукр! Хуруж ўтиб кетди. Бояги арақни ичганим яхши бўлган экан. Титроқ босилди.
Қўлимнинг музлаши қолди.
— Ойи, — дедим ялиниб. — Сиз кириб ётинг. Биз акам билан гаплашиб олишимиз керак.
Барибир онам ёнимга ўтириб олди. Биламан, энди бир қадам ҳам жилмайди.
— Бу ҳангомалар, — деди акам хўрсиниб, — августда бошланди. Мактаб таъмири охирлаб
қолганди. Эрта-индин август кенгаши бошланади... Директор уйга одам юборибди. Вилоятга
Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов
Do'stlaringiz bilan baham: |