Ha, uy emas, eng asosiysi — Mattis. Yorug'lik
Mattisni boshidan
oyog'igacha qamrab oldi va u tanib bo'lmas darajada o'zgarib ketdi. U o'zining
hozir bo'rtib chiqqan mushaklarini sinab ko'rish niyatida, o'ng bilagini bukkan edi,
ular shu qadar taranglashdiki, natijada yenglari tirsillab sitilib ketdi. O'zining dum-
dumaloq chiroyli mushaklarini ko'rib, Mattis kulib yubordi.
— O, bu qanday yaxshi, — dedi.
— Kuch-quvvat menga asqotadi, — dedi u va sergaklik bilan atrofini ko'zdan
kechirdi.
— Qayerdasizlar? — qichqirdi u.
Ular o'rmon ichkarisiga biqinib, kulib yuborishdi:
— Har doimgi joyimizdamiz.
Kulbalari chindan ham yangi bo'lib qolgandi. Mattis yaqin borib, qorong'i
derazadan o'ziga qaradi. Derazada aks etib turgan shunday kuchli, pahlavon yigimi
umri bino bo'lib sira ko'rmagan edi. U o'ziga har tarafdan qarab ko'rdi — hammasi
joyida.
Mattis kerilib so'radi:
— Ko'ryapsizlarmi?
— Ko'rvapmiz, xavotirlanma, — o'rmon ichkarisidan turib javob berishdi, — faqat
senigina ko'rib turibmiz.
— Birpas to'xtab turinglar, — iltimos qildi.
— Nimaga? — bir ovozda so'rashdi.
— Nima
istaysan, ayt, Martis?
— Hozir bo'l, Mattis!
— Ha, ha, xavotir olmanglar, — Mattis ularning so'zlarini takrorladi.
Mattis boshini chayqadi va shu ondayoq miyasi aql bovar qilmas darajada hamma-
hamma nodir so'zlarga, qolaversa, qizlarga aytiladigan
antiqa va muqaddas
so'zlarga to'lib ketganini his qildi. Ilgari uning qarashlari o'zini eplay olmaydigan
odamlarning qarashlariga o'xshar edi. Mattis kulib yubordi,
yana derazaga qarab,
ko'ngliga kelgan bu mardona so'zlardan ba'zilarining aytayotgan yangi tilini
ko'zdan kechirdi.
— Hoy, o'rmon ichidagilar! — deb qichqirdi u. — Sizlar tayyormisizlar?
— Tayyormiz, tayyormiz, —javob berishdi ular. — Kim kelsin?
— Ko'nglimga yoqqani kelsin, ko'nglimni
oladigani kelsin, — dedi va
mushaklarini shunday taranglatdiki, ko'ylagining yenglari so'kilib ketdi.
Bu hammasi ajoyib edi!
— Men senga borishni xohlayman, — deb javob berdi biri unga.
Qolgan ovozlar yo'q bo'ldi-qoldi.
Mana u daraxtlar orasidan chiqib keldi, endi uni hech nima to'sib turmasdi.
Mattis uni xayolida
ming marta tasavvur qilgandi, ammo u tamoman boshqacha
ekan. Shunga qaramay Mattis uni darhol tanidi va hecham xijolat bo'lmadi. U
yaqinlashganda, Mattis muattar bo'y taralayotganini his etdi.
Mattis hali unga qo'l tekkiza olmasdi.
— Bir nima qil, — deb o'tindi. U darhol Mattisni tushundi.
— Yaxshi. Qara!
U qo'lini sal qimirlatgan edi, hammayoqni qushlar sayrog'i tutib ketdi.
— Bilaman, sen oqshomgi qo'shiluvdan yaralding, — gap boshladi Mattis. — Sen
anchadan buyon mening xayolimdasan. Aytadigan gaping bo'lsa, hoziroq ayt.
— Aytaymi?
— Ha.
— Yo'q, ortiq so'zlagim kelmayapti.
Mattis tikka uning ko'zlariga qarab, ohista chap qo'lini bukdi, yengi tirsillab
chok-chokidan so'killib ketdi, Bo'rtib chiqqan silliq mushaklari shundoq uning ko'z
o'ngida quyoshda yiltirab ketdi.
— Hechqisi yo'q, — dedi Mattis. — Ko'ylaklarim ko'p.
— Chapaqaymisan? — U hayron bo'lib so'radi.
— Ha yo'q, — beparvo javob berdi Mattis. — Shunchaki o'ng qo'limning yengi
boya yirtilib ketgandi.
U boshqa bir so'z ham demadi: Mattisning kuchiga mahliyo bo'lib
qolganidan, tili kalimaga kelmas edi. Mattisga xuddi shu kerak edi. U o'z orzusiga
yetgan edi. Bundan tashqari, u so'zlarni kerak joyida ishlata bilish qobiliyatiga ham
ega bo'lgandi.
— Endi nimaiki xohlasang, qilaver, ixtiyor senda, — dedi u erkalanib. — Sen oltin
yigit ekansan.
Shunday dedi-yu, unga yanayam yaqinroq keldi.
— Seni nima uchun buncha ko'p kutganim boisini endi tushundim, — dedi Mattis.
Unda bir sir bor edi va bu sirni Mattisga ochmoqchi bo'lib, indamay turardi.
Faqat yanayam yaqinroq keldi. Avvalgi safar u qo'lini
sal qimirlatganda,
hammayoqni qushlar sayrog'i bosib ketgan edi, endi bo'lsa o'zi ham tebrana
boshladi, bu qandaydir afsungarlik edi.
U
qimirlay boshladi, Mattis nima bo'lganini tushunmadi. Bunga izoh yo'q
edi. U
faqat yanayam yaqin keldi. Oqshomgi juftlashuvdan dunyoga kelgan bu
mo'jizaviy zot Mattisni o'z komiga tortdi.
Do'stlaringiz bilan baham: 
