С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

биринчи карвон сафарга ҳозирланди. Одина ҳам уч сўмга эшак
олиб, йигирма танга Бухоро ақчасини белига тугди.
Одина йўлга тайёр бўлдп. Лекин унинг кўнгли сира тинчимас,
аъзойи бадани титрар эди. Чунки у ўзннинг келажак кунларини
билмас эди.
Соғ-саломат ўз юртига етармикан ёки йўлда нобуд бўлиб,
армонларини гўрга элтармикан, соғ-саломат ватанига етишганда
севгилисини ўз уйида ташлаб чиққан кўйича топармикан, агар
бирор офат теккан бўлса, ёки бирор бошқа кишининг чангалига
тушган бўлса, нотавон кўнгил ҳоли нима бўлар экан, уни саломат
тоиганда тинчлик билан тўй-томоша қнлиб, дўст-душман орасида
очиқдан-очиқ: «Бу гўзал менинг умрли ўртоғим», дея олармикан
ёки яна Арбоб Камолнинг фитна-фасодига учраб, зиндонга тушар-
микан, яна ватандан қочмоққа мажбур бўлармикан?..
Ҳеч бир ошиқ ўзидан ажрата олмайдиган шундай аччиқ-чучук
хаёллар, яхши-ёмон ўйлар, серташвиш васвасалар ўзига махсус
саргузашти бўлган кимсасиз Одинани бнр нафас тинчитмас
эдилар.
Карвон йўлга чиқди. Однна ҳам сафар юкини эшакка ортиб,
уни йўлга солди, ўзи бир таёқни қўлга олиб, орқадаи юра бошла-
ди. Аммо хаёли юқорида ёзилган ўйлашларга банд эди. Гоҳо
юраги умид билан тўлқинланиб йўлдошлари билан бирга нақша
(ашула) айтар ва ўз хаёлига муносиб бу мазмундаги ашулани
ўқир эди:
Тоғ этаги, арча таги севгининг кони,
Севгининг конида менинг севгилим қани?
Йўлим тошлоқ, эшак оқсоқ, пиёда бўлдим.
Севгилим сариға елдек елдим, югурднм.
Ошиқ деган ёр йўлида ташланиб қолмас,
Ўз этаги тиканликда ушланиб қолмас.
Тог бошида бир қуш кўрдим сайраб яйрайдир,
Севгилисин кўрдимикан, яйраб сайрайдир.
Тоғ бошида бир қуш учдн, овчими келди? 
Ё севгилисини кўрпб авжими келди?
Тоғ этагнда-ё, арча тагида,
Ел каби яйраб, гўзалим, сел каби тошдим.
Йўл бўйи тошлоқ-о, эшагим оқсоқ.
Сел каби тошдим, гўзалим, довонни ошдим.