С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

лаш мақсадида давом этди:— Билардимў, лекин чегарадаги иш-
нинг кўплиги ва бутун вужудим билан ишга берилиб кетган-
лигим сабабли хотиримдан кўтарилибди. Бўлмаса ўзимни атайлаб
билмасликка солармидим? — деб яна кулди.
— Ёлғон, ўзингни жўрттага билмаслнкка солганлигинг саба-
бини айт! — деди Норбибиш жиддийлик ва ғазабланган оҳангда.
— Нега ёлғон экан, билмасликка солишдан менга нима
фойда? — деди Етим кулги аралаш.
— Техникумни тамомлагандан сўнг, деб берган ваъданг эсинг-
дан чиқиб, бнрон кишига кўнгил бериб қўйгандирсан? Сенинг
большевичка, комсомолча кўнглингга тасанно-е! — деди Нор-
бибиш.
Етим кулишдан тўхтаб, жиддий оҳангда:
— Қулоқ сол, Норбибиш! Мен сенга берган ваъдамни эсдан
чиқарганим йўқ. Лекин мен у вақтда сен техникумни тагатгунинг-
ча мен ҳам кўнглимга тугиб қўйган бир қанча ишларимнн
тугатаман, сўнгра синовдан ўтиб, турмуш қурамиз, деб ўйлаган
эдим. Аммо мен ҳисобдан адашибман, ҳали мақсадимга эришга-
ним йўқ. Ўша ваъдамнинг муддатини бир оз чўзишни сендан
ўтиниб сўрайман! — деди Етим ва қўллари Норбибишнинг қўл-
ларида турган ҳолда гапини тўхтатиб, диққат билан дарё томонга
тикилди ва давом этди:
— Мен ваъдамдан ҳам қайтмаганман, бирон кшнига кўнгил
ҳам бермаганман, кўнгил қўймоқчи эмасман ҳам. Бу дунёда менинг
икки севгилим бор: биринчиси сендан ҳам азиз бўлган Ватанимиз;
иккинчиси сенинг ўзингсан, холос. Энди хоҳ ишон, хоҳ ишонма,
ўзинг биласан!
Етим Мурод бу гапларни шундай сидқидилдан айтдики, унга
Норбибишнинг ишонмаслиги мумкин эмас эди. Шунинг учун Нор-
бибиш ҳам:
— Ишонаман! Ваъданг муҳлатини чўзишга сабаб бўлган
ишларингни менга айтнб бер,— деди.
—