С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

домланинг чиркин ва сўлғин юзига, нурсиз кўзи ва ганирган
чоғпда ияги билан баравар юқори. қуйи чиқиб тушадиган эчки
соқолига тиккан эдим.
Домла, бир неча бор ўзи ўқиб, мени ҳам эргаштириб ўқитгани-
дан кейин:
— Энди ўзпнг ўқи,— деди.
— Алиф, бе, те, се,— деб ўқидим мен.
— Йўқ,— деди у ,— пастдагисини ўқи!
Дммо мен буларнинг қайси бири юқори, қайси бириси иастда
эканлигини билмас эдим. Шунинг учун ҳам домланинг башарасини
томоша қилганим ҳолда, қўл қовуштириб жим туравердим.
— Пастини ўқи дей.ман!— деди домла газаб билан.
Унинг ўзи ҳамон хат ёзиш билан овора эди. 
У, қўлидаги
ёзплган қогозни ерга қўйгандан кейин менга қараб бир оз жим
турди ва:
— Сен зеҳни паст бола экансан-ку, шунча ўргатганим билан
ҳали ҳам ўрганмагансан,— деди.
— Нимани ўргатдингиз?— деб сўрадим мен.
— «Жим, ҳе, хе»ни,— деди у.
— Буларни биламан,— дедим,— Жим, ҳе, хе,— деб такрорла-
дим ва яна илова қилдим:
— Буларни бнламанку-я, аммо пастдагисини билмай.ман.
— Пасти шу, бор жойингга, ўқий бер!
Мен ўз жойимга бориб ўтириб «жим, ҳе хе» ни такрорлашга
киришдим, лекин ҳали ҳам кўзимни домланинг юзидан, айниқса
унинг эчки соқолпдан узмас эдим, кўзпнп ярим юмиб, жим туриб
хат ёзаётган пайтидаги соқоли менинг кўзимга қизиқ кўринар
эди, бу ҳол эчки.мизнинг соқолини эсимга туширар эди.
Бир вақтларда бир эчкимиз бўлнб, уни мен боқиб яхшигина
семиртирган эди.м. Қиш қаттнқ келди, ариқлар тамом музлади, те-
гирмонлар ётди, отамнинг йўниб қўйгани тегирмон чархларини
119
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

хд'ч ким сотиб олмади, отам икки ой бадалида гўшт олишга пул