С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

нинг устига таёқларии ҳам мснга берди, мсн уларни ҳовузга таш-
ладим,— дедим.
—
- Яхши бўнти. Тез бор, сабогиигни такрорла,— деди отам.
Шошиб-пишиб мактабга бордим. Т>у вақтда болаларнинг бир
қисми мактабга келган акан. Домла бўира нулини Гшгиб олиш
билан овора эди. Мен ҳам ота.м берган саккиз нулни унга бермоқчи
бўлиб, қўлларимни қовуштирдим ва кафтимдаги нулларни бар-
моқларим орасидан унга кўрсатдим.
Мактабдор тапш кулиб:
— Палли, энди одобли бўлибсан, - деди ва яна қўшимча
қилиб:
— Пул берганда қўлингни қовуштирмасанг ҳам бўлади,—
деди.
Мен домланинг бу сўзидап. ботнрланиб, чап қўлимни кўкра-
гимга қўйганим ҳолда, ўнг қўлим билан пулпп узатдим.
Домла менинг қўлимдан пулни олиб:
— Илоҳи катта бўл, мулла бўл!— дея дуо қилди.
«Домла унча ёмон одам эмас экан, таёқларни мактабдан йўқот-
ди ва мактабнинг бўйраси учун олинган пул бадалига менинг
ҳаққимга дуо ҳам қилди», деб хаёлимдан ўтказдим.
Домла яна ўзининг пул тўнлаш ишнга киришди. у пул келтир-
маган болаларни уйларига қайтариб юборар эди. Ваъзи болалар
эса икки^ши қайта ҳам пул келтирмас ва:
— Оцам, «бозор куни бераман», дедилар,— деган хабар келти-
рар эди.
— Мен ҳам то ҳаммаларингиз пул келтирмагунча янги бўйра
олмайман, бу эскирган бўйраларни ёқиш учуп йигиштириб, таҳо-
ратхонага тоншираман. Сиз эсангиз, тупроқ устига ўтиришга
мажбур бўласиз ва ўйин учун чўп ҳам тонолмайсиз,— деди.
Домланинг бу дўқини эшитгандан кейин пул келтирган бола-
лар иул келтирмаган болаларни туртиб:
— Саккиз пул берса отанг ўладнми, келтиргин-да,— деяр
эдилар.
— Бозор куни дедим-ку,— деб йиглаб юборди бола.