Microsoft Word kr shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
102
йўловчилардан деб билиб, саволига қисқа равишда, тўнглик билан жавоб қилган эди. Терговчи 
ишини тугатиб, ёрдамчилари билан кетганидан сўнг ҳам Зоҳид атрофни кўздан кечириш 
мақсадида қолган эди. Хаёли машиналарнинг ҳаракати билан банд Зоҳид сал нарида бир жуфт 
кўзнинг таъқиб қилаётганидан бехабар эди. Асадбекнинг топшириғига кўра суриштиришга 
келган Ҳалимжон Зоҳиднинг кетишини кутиб турган, сўнг Саид Қодировга қўнғироқ қилиб огоҳ 
этган эди. Бундан бехабар Зоҳид «ўша терговчи таниган экан-да, дарров хабар етказибди-да», 
деб ўйлади. 
— Бу бир тасодифий фожиа, милитсиянинг ўзи шуғулланаверсин, — деди Саид Қодиров 
маънодор оҳанг-да. 
— Шунақа тасодифлар тез-тез бўлиб турса, бир-бирларини еб адо қиладилар. Бизга ҳам яхши, 
бошимиз оғримайди, — деди Зоҳид. 
— Уларга ачинмайсизми? — Саид Қодировнинг бу саволидан Зоҳид таажжубланди. 
— Ачинмайсизми? Нега ачинишим керак? 
— Ҳар ҳолда улар ҳам одам. Бола-чақалари етим қолган, ахир. 
— Улар бировларнинг шўрини қуритишганда ачинишганмикин? 
— Демак... ачинмайсиз? 
— Билмадим... балки етим қолган болаларига ачинарман. 
— Болалари ҳам оталарининг ишларини давом эттиришса-чи? 
— Давом эттиришса... ноилож, оталари борган жойга боришади-да. 
— Қаҳрингиз қаттиқ экан. 
— Бу ҳаётнинг қонунияти. Қаҳримнинг қаттиқ ё юмшоқлигига боғлиқ нарса эмас. Сиз 
«ачинмайсизми?» деб сўрадингиз, а? Тўғри, ким бўлса-бўлсин, ўлгандан кейин ачинишимиз 
керакка ўхшайди. Лекин мен бунга бошқачароқ муносабатдаман. Ўлим — ҳақ, шундайми? Одам 
бугунми ё эртами барибир омонатини топширади. Мен одамнинг ҚАЧОН эмас, ҚАНДАЙ 
ўлганига қараб ачиниш тарафдориман. Ҳайвондай умр кечириб, ҳайвондай ўлим топган одам 
ачинишимизга арзимайди. Аксинча, яхши одамнинг вафотидан кўнглимиз оғрийди. «Яна яшаса 
бўларди», деймиз. 
— Ўша ёмон одам яна озгина яшаса яхши томонга ўзгарар балки? 
— Мен бунақасини кўрмадим. 
— Мен ҳам кўрмадим... ҳозирча. Хўп, Эҳсоновга ачинмабсиз, Шокаримовга-чи? 
— Шокаримовгами? — Зоҳид «бундан ҳам хабарлари бор экан-да, а?» деган маънода 
ҳамсуҳбатига қараб олди-да, уч-тўрт нафас сукут сақлагач, жавоб бер- ди: — Йўқ, 
мутлақо ачинмайман. Яна «нима учун?» деб сўрарсиз? 
— Сўрасам ҳам бўлади. Истасангиз айтинг, истамасангиз йўқ. 
— Ҳар ҳолда бекорга сўрамагандирсиз. Балки бу «иш» ҳам назоратингиздадир? 
— Шунга яқинроқ. 
— Унда айтишим шарт экан. Ачинмаслигимнинг бир неча сабаблари бор: биринчиси, 
ўйнашиникида ўлдирилган, деган гумон мавжуд. Бу гумон тасдиқланмаслиги ҳам мумкин. 
Лекин ўйнаши борлиги аниқ. Демак, ҳаром йўлдаги одамнинг қисмати бундан ўзгача бўлмайди. 
Иккинчи сабаб, у асадбекларга алоқадор одам. Бу томонда ҳам тўғри яшамаган. 
— Қаҳрингиз мен кутгандан ҳам қаттиқроқ экан,— деди Саид Қодиров бош чайқаб. — 
Одамийлик нуқтаи назаридан фикрингиз тўғридир. Касбимиз нуқтаи назаридан-чи? Ҳаётлик 
даврларида ким бўлишлари биз учун фарқсиз, энди улар жабрланувчилар ҳисобланадилар. 
Бизнинг бурчимиз эса ўша жабр этганни топиш. 
Зоҳид бу гапни эшитиб, бошини қуйироқ эгди-да: «Мен оғир муаммога дуч келдим, ақлинг етса 
сен жавоб бер», дегандай беихтиёр равишда пиёлага икки бора чертиб қўйди. Лойи қалин 
олинган пиёла бокира қизнинг қаҳ-қаҳасидай жаранг эмас, тумов бўлган кампирнинг йўтали 
каби бўғиқ овоз берди. Худди «бу муаммони ечолмай ўзим ҳам бўғилиб ўлаёздим», деган каби 
бўлди. Зоҳид бошини кўтариб хона соҳибига тикилди: 

---

Шайтанат (4-китоб). Тоҳир Малик