Microsoft Word marsga hujum ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
80
edilar, zina to‘satdan hayratomuz ravishda polda paydo bo‘lgan edi. Mister Steffensni xandaqqa 
sudrab ketishdi va oyoq-qo‘llari bog‘liq holda, uning shilingan badaniga tig‘dek o‘tkir bahaybat 
mayatnik chayqalgancha tobora yaqinlashib va pastga tushib kelayotganini ko‘rish uchun qoldirdilar. 
— O’sha pastdagi menmi? — so‘radi mister Steffens Garretning yonida paydo bo‘lib. U quduq 
ustiga engashdi — o‘zingning o‘limingni tomosha qilish juda va juda qiziq bo‘lar ekan. 
Mayatnik oxirgi marta chayqaldi. 
— Xuddi o‘zidek-a, — dedi mister Steffens orqasiga burilarkan. 
— Sharobdan yana quyaymi, mister Garret? 
— Ha, malol kelmasa. 
— Buyog‘i ko‘pi ketib, ozi qoldi. Hademay, Buzuvchilar kelishadi. 
— Xudoga shukur! 
Shu payt yana, uchinchi marta qichqiriq eshitildi. 
— Tag‘in nima gap? — asabiy so‘radi Garret. 
— Endi mening navbatim, — dedi mister Drammond. — Qarang. 
Ming qichqirmasin, ikkinchi mister Drammondni tobutga dumalatib yotqizishdi va pol ostidagi nam 
yerga irg‘itishdi. 
— To‘xtang, axir bu esimda! — Oh tortib dedi Axloq Iqlimining inspektori. — Axir bu ko‘hna, 
taqiqlangan kitoblardan-ku... “Barvaqt ko‘milgan odam”. Qolganlari ham: quduq, mayatnik, maymun, 
mo‘ri... “Morg ko‘chasidagi qotillik”. Bu kitobni men o‘zim yoqqan edim, bo‘lmasa-chi! 
— Sharobdan quying, Garret. Bundoq, qadahni mahkamroq ushlang. 
— Xudo haqqi, tasavvuringizga gap yo‘q! 
Ularning ko‘z oldida yana besh odam o‘ldi: bittasi ajdahoning og‘zi ichida, qolganlari qora hovuzga 
tashlab yuborildi, suv tubiga tushib ketdi-da, o‘sha yoqda chiridi. 
— Sizga nima tayyorlaganimizni ko‘rmoqchimisiz? — so‘radi Stendal. 
— O’z-o‘zidan ma’lum, — javob berdi Garret. — Nima farqi bor? Baribir biz bu marazni portlatib 
yuboramiz. Siz jirkanchsiz. 
— Unda ketdik. Bu yoqqa. 
Shunday deya u Garretni pastga, ko‘plab eshiklardan o‘tib, maxfiy joyga olib ketdi, undan murvatli 
zinadan yurib, yer tagiga, mag‘oralarga tushishdi. 
— Bu yerda siz menga nimani ko‘rsatmoqchisiz? — so‘radi Garret. 
— Sizning o‘ligingizni. 
— Mening nusxamnimi? 
— Ha, yana bir narsani. 
— Nima ekan? 
— Amontilyadoni, — dedi Stendal qo‘lida fonarni ko‘tarib oldinda yurib borar ekan. 
Chor atrofda tobutlar ichidan beligacha sug‘urilib chiqqan skeletlar harakatsiz osilib turar edi. 
Garret kafti bilan burnini berkitdi, nafratdan yuzi bujmaydi. 
— Nima, nima? 
— Siz amontilyado haqida hech eshitganmisiz? 
— Yo‘q! 
— Mana buni ham bilmaysizmi? — Stendal tokchani ko‘rsatdi. 
— Qayoqdan bilay? 
— Buni hammi? — Stendal jilmaygancha chakmonining qatidan ustaning andavasini oldi. 
— Bu nima? 
— Ketdik, — dedi Stendal. 
Ular mehrobga chiqishdi. Qorong‘ilikda Stendal shirakayf inspektorning qo‘llariga kishan soldi. 
— Yo alhazar, bu nima qilganingiz? — qichqirib dedi Garret zanjirni shaqillatib. 
— Men, ta’bir joiz bo‘lsa, temirni qizig‘ida bosayapman. Temirni qizig‘ida bosayotgan odamning 
ishiga xalaqit bermang, bu odobdan emas. Mana shunaqa! 

---

Marsga hujum (roman). Rey Bredberi