Microsoft Word kr sh xolmirzayev 2 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
118
Мен, ҳарқалай, тик шимдаман, шоҳмотнусха кўйлагимнинг енглари калта, оёғимда кети. Соч ўсган: 
тўғрироғи, соч қўйганман. 
Кўприкка етган жойда қуйига эниб кетган эшак йўли бор экан. Анчагина кенг. Афтидан, кўприк 
қурилмасдан бурун одамлар ана шу йўлдан тушиб чиқишган. 
Биз тубанга энишимиз билан дарёнинг у қирғоғи-ю бу қирғоғидаги ўғил ҳамда қиз болалар тикка-
тикка бўлишиб, бизни гўё қарши олишди. 
Юлғунларни оралаб ўтарканмиз, атрофга қизиққаним учунми ҳар бир нарсага диққат билан назар 
солардим. Юлғунларнинг танасига ҳар хил хас-чўплар, илдизлар тақалиб қолган. Айримларининг 
шохларида қуш уялари бор, аммо бари бўм-бўш эди. 
Тепамиздан чий-чийлаб жарқалдирғочлар учиб ўтади, баъзиси юзимизга тегай-тегай деб кетарди. 
Бу ер, яъни жарликнинг туби ҳам ҳайҳотдек макон экан! Сув ҳам катта ва тинимсиз шовуллар, худди 
кучли бир шамол эсмоқда-ю, кўзга кўринмас чинорлар силкинмоқда эди! 
Айтганимдек, болаларнинг кўпчилиги ярим яланғоч, яъники иштонда, қизлар эса лозим-кўйлакда-ю, 
аммо кийимлари баданларига ёпишиб қолган ва у-бу ерларига қум юққан, пахтабанд қилиб ўрилган 
сочлари ҳам ҳўл, юзлари қорайган, шу билан бирга кулиб туришар эди. 
— Қалайсизлар? — деб бақирди Оқбой. — Қуртни чумчуқ жеб кетаяпти! Ғалланиям шўри қуриди! 
Сизлар нима қип журибсизлар-а, бекорчилар? 
Қотма, мурти сабза урган бир бола: 
— Ўзинг-чи, ўзинг? — деди. 
— Мен... — Оқбой Жўрага, кейин қирғоққа имо қилиб қўйди-да, паст тушмади. — Журиппизда, мана 
Шўро опанинг улини қидиртиб! 
Ҳамма менга тикилди. Мен улар билан қўл бериб сўрашиш-танишишга чоғландим. Бироқ бири ҳам 
ўрнидан жилмади: болалар уст-бошимга қизиқиб боқишар, қизлар ўзаро шивирлашар эди. 
— Эшитдингларми, Улканга янги Шўро келди! Жўраларнинг ўтовига қўнди. Жийрон оти бор. Ули 
мана... Оти Содиқ! Ҳозир сизларга молтишни кўрсатиб қўяди! 
«Молтиш» сўзининг — сувда сузиш эканини туман марказидаёқ Раис бободан сўраб-билиб олган 
эдим. 
Аммо сузиш бобида... Менимча, туман марказида яшайдиган-ўқийдиган тенгқурларимнинг энг катта 
нуқсони — сузишни яхши билмасликлари эди. Тўғри, икки ҳовлининг бирида ҳовуз бор. Унга сув 
қуйилганда, барг-хазонларни чиқариш учун болалар ҳовузга тушишади. 
Шу тариқа мен ҳам беш-ўн қадам сузишни ўрганиб олган эдим. 
Аммо бундай вағиллаган дарёда чўмилиш... Уялганим ҳам шу — дарёга қарадим. 
Шошқин, оппоқ-серкўпик сув тошдан тошга сакраб оқар, баъзи жойларда оқаётгани билинмас, эллик 
қадамлар этакда — дарё қирғоқ камаридан айланиб ўтардики, у томонда сув умуман тўхтаб қолганга 
ўхшар эди: рангиям кўм-кўк. 
— Молтишни биласанми? — деб сўради Жўра. 
— Сал-пал. 
— Шундай кўрингани билан опкетади, — деди у сувга термулиб. — Оёғингдан чалади... Лекин мана 
булар ўрганган. Марказда дайро йўғ-а? 
— Йўқ. Районни четлаб ўтади. 
— Отам айтиб эдилар... 
— Қани, бир-бир ташлаб олайлик. Кейин кетамиз ғалланинг бошига! — деб қолди шунда ҳалиги — 
мурти сабза урган, қотма йигитча. — Жўра ака, чечининг-е! Кун исиб кетди!.. Ҳў, Шўронинг ули, сен 
ҳам чўмил! 
Шу гапдан кейин қизлар бурилиб, оқимга қарши томонга йўл олишди. Болалар бўлса чопа-чопа 
сувга Ўзларини отиб ва умбалоқ ошиб, кўкариб турган томонга суза бошлашди. Қарасам, Жўра ҳам 
кўйлагини ечяпти. 
Мен ҳам шимим билан кўилак-майкамни ечиб, устига қўйдим. 
Биз сув бўйига етганда, қизалоқлар — кўйлак-лозимларида қийқиришиб-кулишиб ва умбалоқ 
отишиб, олдимиздан ўтиб кетишди-да, кўкариб турган жойга яқинлашавериб, юлғунлардан ушлаб-
ушлаб қолишди. 
Жўрадан кейин Оқбой ҳам қулоғига бир нимани тиқиб сувга кирди. Сув белидан ошганда, ўзини 

---

САЙЛАНМА. Шукур Холмирзаев. 2-жилд