Microsoft Word said ahmad tanlangan asarlar 1-jild ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
145
Озода ёшли кўзларини юмиб жавоб берди: 
— Ҳомиладорман. 
Мурод маст кишидек довдираб қолди. 
— Ростми?! — Мурод уни бағрига босиб, даст кўтариб олди-да, уйни икки марта 
айлантириб чиқди. Унинг кўзлари порлар, юраги севинчдан гупиллаб урарди. — Нега хафа 
бўласан? 
Бу унинг биринчи бор хотинини сен деб аташи эди. Бўлажак фарзанд Озодани унга 
шунчалик яқинлаштириб қўйган эдики, гўё у Озода, Озода эса Мурод бўлиб бир-бирига 
аралашиб кетгандек эди. 
— Нега йиғлайсан? Ахир... 
Мурод севинчи ичига сиғмай, телбалардек гапи гапига қовушмай қолди. 
— Йўқ! — деди Озода, — истамайман. Ҳали ёшман, ҳалитдан болани бошимга ураманми? 
— У йиғи аралаш секин гапирди: — Кунингиз тоғу тошда ўтса, уйда бола боқиб ўтираманми? 
— Истасанг, қишлоқдан аямни олдириб келай, истасанг, синглим келиб турсин, 
диссертациямни битказиб олай... 
Озода эрига шундай ўқрайиб қарадики, унинг бу қарашида Муродга нисбатан нафрат ва 
ғазаб ифодаси бор эди. 
Зебу зийнат, ўйин-кулгига ўрганган хотин учун бола оёқнинг кишани бўлиб туюларди. 
Озода чинакам гўзал эди. У модани, танцани, театр ва сайилларни севарди. Бўлажак бола 
ҳали дунёга келмай туриб уни ана шу роҳатлардан бегона қилиб қўяётгандек эди. 
Мурод бўшашиб стулга ўтириб қолди. У бошини панжалари орасига олиб узоқ ўйлади. 
Охири ўрнидан туриб папирос чекди-да, қўлини орқасига қилиб, уйнинг у бошидан-бу бошига 
юра бошлади. Диваннинг бир чеккаси-да ўтириб пиқ-пиқ йиғлаётган хотинининг тепасига 
келиб узоқ ўйлаб турди Кейин унинг ёнига чўққайди-да, бошини силаб, ички дард билан гапира 
бошлади: 
— Озода, дурустроқ ўйлаб кўр. 
— Ўйлаб қарадим, олдириб ташлайман. 
— Нима?! 
— Ҳа. 
— Биринчи бола. Мумкин эмас, умрбод майиб бўлиб қоласан-а! 
— Майли... Нима бўлса бўлсин.
— Шундайми?! 
Мурод ғазабдан сапчиб ўрнидан турди. Мушт билан стол қирғоғига урган эди, стаканлар 
жиринглаб сакраб кетди. Билагидаги секундомерли олтин соатнинг ойнаси чил-чил бўлди. 
Уй ичи сув қуйгандек жимжит бўлиб қолди. Очиқ форточкадан кирган шамол тўр пардани 
силкитди, ҳалқа-ҳалқа бўлиб муаллак сузиб юрган папирос тутунларини тўзғитиб юборди. 
Мурод хотинининг қаршисига келиб тиз чўкди: 
— Озода, ундай қилма. Нима килсанг қил, фақат бу ишни қилма. Умрбод оёғинг остида 
судралиб юришга розиман, бундай қила кўрма. 
— Гап битта. Ёш умримни бола боқиш билан ўтказмайман. 
— Ҳали шундайми?! — Муроднинг кўзларида ўт чақнаб кетди. — Ҳали шундайми?! Ундай 
бўлса... — У гапини тугатолмади. 
Озода унинг кўзларига дадил қаради: 
— Гап шу. Хоҳласангиз шу. Бўлмаса кетаман. 
— Кейин пушаймон бўласан, Озода.
Озода бош чайқади. 
— Ундай бўлса сен билан... 
— Яшай олмайман, демоқчисиз, шундайми? 

---

Саид Аҳмад. Танланган асарлар. I жилд. Ҳикоялар