O’zbеkiston rеspublikasi

BAYT

Chaqimchilar buzar ulfat hisorin, Nifoqa o’g’ratur millatni korin.

Chaqimchi til yomon ajdar tilidan, Solur jonga alamlik zahri morin.

Yomon til ming tilim bo’lg’oni yaxshi, Sochar ummat aro kin-u niqorin.

Yomon til sohibining dushmanidur, Yo’qotgay sha’n-u shavkat e’tiborin.

G’IYBAT

G’iybat deb bir kishining kamchilik va qusurini orqasidan so’ylamakni aytilur. G’iybat so’ylamak harom o’ldig’i kabi eshitmak ham haromdur. Kishi o’z nafsiga lazzat umidi-la birovni g’iybat qilub, etini chaynamak gunoh ham insoniyat nomina yarashmagan eng yomon axloqi zamimalardandur. Inson boshqa gunohlarni nafsining lazzati uchun qiladur. Ammo g’iybat sohibi lazzat o’rniga o’z boshiga yoki bir boshqa kishining boshiga bir balo hozirlaydur. Chunki so’z borub g’iybat qilinmish kishining qulog’iga yetar. G’azab qoni harakatga kirar, g’iybatchidan o’ch olmak fursatini poylar. Shunday qilub, g’iybat soyasida ikki musulmon orasiga zo’r dushmanlik tushar. Oxiri o’limgacha borub tiralur. Shul tariqa g’iybatdan tug’ulgan adovat cho’zilmoqg’a oid bo’lub, dushmanlik zo’rayub, o’z oralaridagi xususiy janjallar ila aziz umrlarini uzdirub, umumiy xalq foydasi uchun ishlanadurgan milliy ishlardan mahrum bo’lmaklari ila barobar aholining orasidan ittifoqning yo’qoluviga sabab bo’lurlar. Alhosil, qaysi bir millatning orasida birlik ko’tarilub, nifoq va adovat hukm surgan bo’lsa, ul qavmning inqiroz dunyosiga yuzlanganlig’i tarix sahifalaridan ma’lumdur. Rasuli akram nabiyyi muhtaram sallollohu alayhi vasallam afandimiz:

«G’iybatdan saqlaningiz, g’iybat zinodan ham yomonroqdur», – demishlar.

Agar jurm-u gunah bo’lsun desang oz, Tilingni saqla g’iybatdan qish-u yoz. Quloqqa paxta tiq, g’iybat eshitma, Shikoyatchi kishiga bo’lma damsoz.