Олабўжи романдан катта хикоя

Сув тулпорнинг қорнидан ошиб, сура-сура тутга етказганида, йигит бир 
интилиб, аёлни қўлтиқлаб олади. 
Шу оннинг ўзида сел уларни суриб кетади. 
Сув жониворнинг бўйнига етганда, йигит отдан тушади ва бир 
қўли билан унинг ёлига ёпишиб олади. Бир қўлида аёл... 
Кўринмай кетишади. 
Бир мақал қарашса, соҳил бўйлаб от... қорабайир сувдан чиққан 
қундуздек ялтираб келаётир. Устида – ёлғиз чавандоз. 
Шундай бўладики, қорабайирни минган алп йигит халқ қошига 
етиб келганда, ҳамма тек қолади: жимжитлик. Фақат қонхўр сел 
шовулламоңда. 

---

89 
– Ҳе, оғалар, опчиқдик! Омон! Келинчак кийимини сиқаётир! – 
дейди йигит ва... халқ гўё портлайди. Бири унга ёпишган, бири отни 
силаган, бири полвоннинг оёқларини қучган. 
Ана шунда отнинг эгаси шовқин берипти: 
– Ол-э, болам! От сенники! Жуда ярашди сенга! Миниб юр! 
Халқнинг олқиши... 
Абдуқаюм ўтириб қолади ва кўзига ёш олади: “Бу қандай 
мардлик-жўмардлик?! Бу одамлар менинг элим-а! 
Бунинг учун қон ютсанг арзир!” 
Сўнгра хаёлига келмаган ишни қилади. Ўрнидан ирғаб туради-да, 
бетон зувала устига чиқиб ҳайқиради: 
– Ҳей, юртдошлар! Мени танимассизлар! Ёшликда юртдан чиқиб 
кетиб эдим! Дийдор тортиб яна келдим!... Кўрдим сизларни! Армоним 
қолмади... Энди, менинг ҳам сизларга атаганим бор: шу Оқсувга ўз 
ҳисобимдан кўприк қуриб бераман! – У дипломатни очиб халққа 
кўрсатади. Ҳамманинг кўзи ола- кула... Кейин унгаям олқиш ёғилиб 
кетади... 
Фотиҳа берилади. 
...Кўприк устида биров кўринди: эгнида оқ халат, бошида – 
ҳожидўппи оқ қалпоқ, оёғида калиш, шипиллаб келаётир. 
Ўша йигит – Брат-Абдуқаюм.