Олабўжи романдан катта хикоя

қадаҳ ушлаб тургандек қилиб кўрсатди. 
Ултон тушунди-ю... иссиқлаб кетди. Ўқувчисига сир бермаслик 

---

76 
аҳди эсидан чиқиб, бош ирғади. Кейин қўли билан кўксига туртиб: “Мен 
борайми?” дегандек қилди. Наби панжасини очиб, гўё бир нарсани 
босди. 
– Oпа! Ҳе, уккағар! – Сўнг қийқиллаб кулди. – Кечирасизлар... 
Баҳор опа деяпман! Балиқ тутамизми? 
Баҳор бу ёққа чиқиб, калта хўрсинди. 
– Ултон ака, менга жавоб берсангиз, – деди тўсатдан. – 
Амбулаториядан хабар олсам. 
– А-а-а, ҳалиги аёл... 
– У бир ҳамшира-да. 
– Ҳим, сен нима дейсан, Наби? 
– Нима бўлди, опа? – унга тикилди Наби. 
– Нима бўларди, уёқдаям иш бор, – деди Баҳор. – Биз учрашамиз 
яна... – Бу гапи Ултонга тегишли эди. – Телефонингиз бор экан, 
гаплашамиз... Айтмоқчи, Зокир Ўринов ҳам бирон нарса ёзиб келса, 
олинг. – Сўқмоққа тушди. – Кейин ўйлашиб кўрамиз. 
– Хўп-у, қизиқ бўлди-да... 
– Кечирасиз... Наби, нега тўхтаб турибсан? 
– Уф-ф!.. А, мундай бир гаплашдингларми ўзи? – бақириб берди 
Наби. 
– Вой, нималар деяпсан, – гаплашдик-ку... Ҳа, – дея кулиб қўйди 
Баҳор. 
– Фалсафа, табиат, қирғий... А, мундай бўлари гаплардан-чи? 
Баҳор қийналиб ва қандайдир чарслик билан шарт ўгирилиб, 
сойга, сўнг кўприкка қаради. 
– Майли-майли, – деди Ултон. 
– Э, майли бўлса майли-е! – деб юборди Наби. – Қани, кетдик, 
отинойи! 
Баҳор кулмади. 
– Хайр, Ултон ака, – дея синиққина жилмайди. – Раҳмат, меҳмон 

---

77 
қилганингиз учун. Гурунг учун... – Сўнг бемалол кулиб сўқмоққа тушди.