Олабўжи романдан катта хикоя

– Ўх, қумриларим! Мен жуда хурсандман-да, Ултонжон! Менгаям 
қуйинг, кейин бир нарсани... Айтмоқчи, нима йўқотдингиз? 
Ултон чўнтаклари устидан босиб-босиб қўйди. Баҳор ҳам беихтиёр 
сирғасини, сўнг бўйнидаги маржонни ушлади. Кейин уларнинг ҳар 
иккиси ҳам бармоқларидаги узукка қарашди-ю, Турсунтош: 
– Тополмадинглар! – деб ўнг қўлини бошига кўтарди. Бармоқлари 
учида Хотин маъбуданинг ҳайкалчаси турар эди. Ултон ўрнидан туриб 
кетаёзди. – Олдин шампан... Раҳмат. – Пиёлани чап қўлига олгач, 
ҳайкални берди. – Нима бу? Ҳуштак десам ҳуштакка ўхшамайди: ичи 
бўш эмас, тешигиям йўқ. 
Ултон маъбудани шамлар ёнига қўйди. 
– Бу – фаришта... Бу – Она, – деди лаззатланиб. Ва Баҳорга қараб 
олди. – Бу Хотин маъбудаси... Буни уйнинг тўрига – меҳробга ўтқазиб 
қўйганлар. Ота-боболаримиз, олис бобокалонларимиз... 
– Ана шунинг учун мени ҳам бу ерга ўтқазиб қўйиптилар! – деб 
кулди Баҳор. 
– Демак, сиз – бу кишининг маъбудаси! – деди Турсунтош. – Бир-

---

351 
бирларингга меҳр-оқибатларинг бепоён бўлсин! 
– Раҳмат, – деди Баҳор. 
– Яна битта гапим бор: уёқдаги уйча ҳам, анави данғиллама 
иморат ҳам сизларники! Кечирасизлар, бу хотин ақл ўргатяпти, 
деманглар... 
– Опа... – Баҳор чимирилиб, винодан хўплади. – Биз қаерда 
яшашни келишиб олдик. 
– Ҳа, – деди Ултон. 
– Нима бўлганда ҳам, – Турсунтош алланечук қовоқ солиб 
уқтирди, – бирга туришларинг керак! 
– Вей, бирга турмай... 
– Мен, умуман, айтяпман-да... – Кейин у синиқ жилмайди. – Эр-
хотин бир кеча бўлак ётишса, қирқ кун меҳри қочармиш! 
Баҳор ҳам жилмайди. 
– Агар ётиш керак бўлса, биз... кундузиям ётиб тураверамиз,