Олабўжи романдан катта хикоя

ёлворди йигит. 
– Артистлик қилманг. 
4
Навоий ғазалидан. 
5
Хол: Ияк-бақбақа. 
6
Ғ.Ғулом шеъридан. 

---

147 
– Ҳим. Хўп. 
– Мен сизга савол берувдим шекилли? 
– Ҳа-а. “Ёзувчимисиз ўзи?” – Ултон конъякдан бир хўплаб, тағин 
девордаги палакка қараб олди. – Ҳа, – Ва ҳали қизни чалғитиш учун шу 
ҳақда гапириб кетгани энди наша қилди. – Ёзувчи бўлмасам, бўлишга 
ҳаракатим бор. Мен... бир асар ёзаман! Яқинда! – деди ниҳоят, титраб-
бўғилиб. 
– Хўш, нима ҳақида экан? 
Қизнинг кибр ила сўрашида тағин бир ноз-карашма бор эди. 
– Ўзим айланай! – Ултоннинг оғзидан чиқиб кетди. Сўнг бу гапни 
исботлаш учун нимадир қилгиси келди: унга қўл узатса, қўли ҳавода 
қолади. Демак... – Хуллас, шу-да-е! – деб юборди. – У асар табиат ҳақида 
бўладими... – Бир он тек қолди. – Ҳа, менимча, табиат – унинг бош 
мавзуси бўлибди! – У бирданига шундай ҳаяжонга тушдики, 
гапираверса-гапираверса, оқибат ўша асар қандайдир шаклланиб, 
қирралари ҳам кўриниб қоладигандек туюлди. – Унда, унда... – томоғи 
қақраб, пиёладаги чойдан ҳўплади. Ва пиёладан кўз узмай давом этди: – 
Мана шу сув... сув ҳақидаям гап кетади... – Баҳорга мўралаб боқди. – 
Ҳайрон қолманг: Сув, бу – Худо! Ҳа. Энг қадимги динимизда шундай 
аталган... Шунинг учун сувни макруҳ қилиш гуноҳ саналган. – Баҳор 
шаштидан тушган, Ултонга тағин диққат билан қулоқ солар эди. – Ер! – 
хитоб қилди йигит. – Уям – бир Худо! Кўк, Кун – булар ҳам Худо! – Сўнг 
майин тортиб Баҳорга термилди. – Зардуштийликда шундай. 
– Кечирасиз, – деди Баҳор паришон тортиб. – Хотинниям Худо 
дейишган-а? – Сўнг изтироб билан қўшимча қилди: – Мён ўзимни...