Олабўжи романдан катта хикоя

– Бир-биримизга мос эканмиз, демоқчийдим, – деди. Сўнг гугурт 
чақди, сигаретни тутатди. Ва у ёқ-бу ёққа қарай бошлади: ишқилиб унга 

---

143 
кўзи тўқнашмаса... 
Сигаретдан бир-икки тортгач: “Кетсамми? – деган ўй тушди 
кўнглига. Аммо бундан ажралиш... энди ғайри-табиий туюлди: гўё унга 
ўрганиб-боғланиб бўлгандай. Кейин ўзини алдай бошлади: – Ҳали иш 
юзасидан гаплашмадик-ку? Ҳа...” 
Шунда Баҳор ҳам гугурт чақди: у “Золотое руно”ни очган, битта 
сигаретни лабига қистириб ҳам улгурган эди. 
Ултон анқайиб қолди. 
– Шунақа, – деди қиз мийиғида жилмайиб. Кейин унинг кўзлари 
яна... яшариб-тиниқлашиб кетгандай ялтиллади. – Дўхтирнинг 
ичмайдигани йўқ. Бир қарич қизчалар ҳам спирт ичишади... Шунақа, 
ўртоқ ёзувчи. – Сўнг асабийлашиб давом этди. – Сизлар бўлса, ўзбек 
қизларини сочи узун, жа-ма- лак таққан, иштон кийган, хуллас... 
– Унчалик эмас-ов, – деди Ултон. – Лекин ўзбек қизи ароқ ичиб, 
cигарет чеккандаям... 
– Чекмади, ичмади, деб ёзасизлар. 
– Энди, бу... ёзувчисига боғлиқ. 
– Мана шу ўтиришимизни ёзиб чиқараоласизми? 
– Ёзмайман! – деди Ултон ва не бир савқи-табиийлик билан давом 
этди: – Бу, бу... менинг сир-им! – Қизга ёниб-ҳаяжонланиб тикилди. – 
Менинг ин-тим ҳаётим! Билдингизми? Балки менинг асл ҳаётим шудир? 
Ким билади! Буни... бировларга тақдим этиш... ёзиш! Пироварди, 
сотиш!... Э, худойим, биринчи севгисини ҳикоя ё қисса қилиб сотган 
адиблардан нафратланаман... Ахир... 
– Шошманг, сиз ёзувчими ўзи? Ахир, ёзувчилар кўрган-
кечирганларини ёзмайдими? Хўп, ана, фантазия ҳам қўшилсин... Хўш? 
Ултон хўрсинди: у тузоққа тушгандек эди.