Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

н а р и д а ги қ ўш н и га сут с о т а ё т г а н д и м . Ш у н да й б и р  
қараганимда, кўзим тушиб қолди. Ўша ҳовлпдаги аёл ҳам 
яхши хотин, у билан анча гаплашиб қолдим.
— Хола, си з Меҳри а я га сутни берган и нгиздан сўнг
3 9

---

қатм қларингизни с о т и б бўл и б қанча вақтдан к ей и н  
қайтдингиз?
— М ен, бу маҳалладагилар билан жуда қалинлашиб 
к ет га н м а н , у ёқ бу ёқ д а н гап л аш и б су т -қ а т и ғ и м н и  
сотгунимча анча вақт ўтади, би р соатларда қайтдим , 
шекилли. Қизим, мана бу қатиқни олиб ичиб туринглар, 
мен буларни сотиб қайтаман, - деб қатиқчи хотин қатиқ 
солинган патнисни бошига қўГшб шош а-пиша кетди.
— Опа, юринг бизникига, бир пиёла чой қўяй. Мана бу 
қатиқни ичиб, ўзим пиширган иссиқ нон билап озгина 
тамадди қилпб оласиз, — деди қўшни қиз.
— Я хш иси Т олиб аканинг уйига кирсак, агар хўп 
десангиз, — деди Ойгул.
— Хўп, майли, ҳозир калитни олиб чиқаман, — деб 
қўлидаги қатиқни Ойгулга бериб уйига кириб кетди.
«Наҳотки менинг гумонларим тўғри бўлса, наҳотки бу 
ишда Санжарнинг қўли бўлса, ахир нима учун, нега энди? 
М енимча, Санжар ниманидир билади. Лекин айтолмай 
қ и й н ал и б ю р и б д и . Х оти н и Н ар ги за \а м н и м а н и д и р  
сезганки, Санжар акам билан гаплашинг, деяпти».
Қ ўш ни қиз калитни о л и б ч и қ и б , эш и к н и о ч д и . 
'С 
Ҳовлидаги сури усти га дарров дастурхон солиб унинг усти га 
қўлидаги 'ккита нон ни қўйди. Ошхонага кириб чой қўйиб, 
иккита қошиқ кўтариб чикди.
— Ҳ озир чой қайнайди, олинг қатиқцан, жуда ширин 
қатиқ, — деб узи олдин бир қош иқ олиб огзига солди.