Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

беҳол бўлиб ўтирганини кўриб, - рангингиз ҳам оқариб 
кетибди.
— Билмадим оп а, ҳеч бундай бўл м асди м , кўнглим 
айниб, бош им ҳам бир-икки айланиб кетяпти, — деди 
Ойгул томоғини қўллари билан ушлаб.
— Қ изим , қўлингизни бер и н г-ч и , — қўл том ирини 
у ш л а б , — б и р ran а й т са м м а й л и м и ? Т у р м у ш га 
чиққанингизга анча бўлиб қолди, тўғрими? — деб сўради.
— Ҳа н и м ай ди , тўйимга б о р га н д и н ги з-к у , - деди 
Ойгул ҳайрон бўлиб.
— Мен бу ҳолатни кўп бошимдан ўтказганман, еттита 
бола туғдим. Менга битта кўйлак қарздорсиз Ойгулхон, сиз 
ҳом и ладорси з, — деди кулиб фаррош хотин. - Менга 
ишонмасангиз дўхтирга боринг, у ҳам менинг гапимни 
айтади, — деб кулиб қўйди.
— Ростданми опа, ҳазиллашмаяпсизми? - деб юзига 
кулгу югурди Ойгулнинг.
— Мени айтди дей си з, гапим чин, битта кўйлакни 
тайёрлайверинг, қизим. Гумонларингизни тасдикдаш учун, 
ҳозироқ дўхтирга боринг.
— Опа, ҳозироқ бораман, айтганингиз тўғри бўлса ўзим 
бозорга олиб бориб айтган кўйлагингизни олиб бераман, 
- деб Ойгул фаррош аёлни қучиб олди. Ойгулнинг севинчи 
ичига сиғмай хонасига қайтиб кирганида Иззатилла ака 
«дело»ни ўқиб бўлиб, хаёл суриб ўтирган эди.
— К е л д и н г и з м и О й г у л х о н , й у қ л и г и н г и з д а қўл 
т ел еф он и н ги з жиринглади, — деди . Ойгул телеф онига
208

---

қараганди, унда Толибнинг рақами кўриниб турганди. У 
дарров қайтариб эрига қўнғироқ қилди.
— Ассалому алайкум Толиб ака, тинчликми? Қўнғироқ 
қилибсиз, мен ташқарига чиққандим, — деди.
Толиб ҳам гуё бир нимани сезгандек: