Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

қизимиз экан, — деди. Унинг телефондаги бу суҳбатини 
хонасининг эшиги ёпилмаган Ойгул ҳам эшитди. Ойгул 
олди да турган «дела»га қараб, уни очиб варақлагиси 
келмасди. Чунки у узини Ой гул га устоз билаётган Рапиқ 
а к ан и н г п ай тав аси га қурт т у ш и б , ю гури б ю ри ш и га 
қараганда ҳаммаси аён эди. Унинг қўл телефонига ким 
қўнғироқ қилганини ҳам Ойгул сезди. У отаси тенгқур 
инсонга дилидагини гапиргиси келди, лекин эри н и н г 
насиҳати билан индам ай қўя қолганди. Аксига олиб, 
э р т а л а б к и қ и л ган н о н у ш т а с и х у д д и о ш қ о з о н и д а  
қимирламай тургандек беҳузур бўлаётганди. Бир оз ўтиб 
эшикдан Иззатилла ака кириб келди.
— Синглим, мумкинми?
— К и р авери н г, И ззатилла ака бем ал ол , марҳамат 
ўтиринг, — деди Ойгул ўрнидан туриб.
— Кечирасиз тун и билан уйқим келмади. Қиладиган 
ишим ҳам йўқ, ғирт бекорчиман, бир хабар олай-чи деб 
келгандим, — деб Иззатилла ака Ойгул таклиф қилган 
стулга ўтирди.
Ойгул ҳозиргача қилган иши ҳақида у кишига айтиб, 
- мана буларни ўқиб чиқинг-чи, бу ўша сиз қатнашмаган 
суддаги ҳужжатлар — деди ва Рапиқ ака ташлаб кетган 
«дела»ни унга берди.
207

---

Иззатилла ака бир бошдан ҳужжатларни кўздан кечира 
бошлади.
— Сиз бемалол, хотиржам кўриб чиқинг, мен ҳозир, -  
деб Ойгул хонадан чиқиб очиқ ҳаводан нафас олиш учун 
ташқарига чикди. У ўзини жуда ғалати ҳис қилаётганди. У 
таш қарига ч и қ қ а н и д а , ф ар р ош аёл ч ар ч аган и дан м и  
скамейкада ўгирганди. Ойгул у билан сўрашиб ёнига угирди.
— Ҳа қизим, тобингиз йўқми? — деди фаррош аёл унинг