Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

кўринх!асди.
— Келинг, ака, хуш келибсиз. Ака, аввало, кечаги 
ҳур м атси зли ги м учун кечирим сўр ам оқ ч и м ан . М ени
166

---

кечиринг, ака, — деди Санжар кўксига қўлини қўйиб, 
унга яна қўлини узатиб.
— Мен бу ерга бошқа иш билан келдим. Қолаверса, 
ука, кечирим сўрайдиган иш қилганингиз йўқ. Бунинг учун 
раҳмат айтгани келдим. Мен ҳавода шар каби учиб юрган 
эканман. Мени ўрнимга тушириб, кимлигимни эслатиб 
қўйганингизга миннатдорчилик айтгани келдим. Бугун 
бошқа таклиф билан келдим. Узингизга аён ҳужжат ишини 
тушунмайман, лекин касбим косибчилик, бу ишда малакам 
кучли, уддалай оламан. Касбимни ривожлантиришга бел 
боғладим. Бу қароримни кечаёқ сизга айтишим мумкин эди, 
лекин олдин ўзгаришни оиламдан бошламоқчи бўлдим. Агар 
хотиним қарши бўлганда ҳам, ундан кечиб бўлса ҳам бу 
ишни бошлар эдим. Аммо шунча яшаб хотинимни яхши 
би л м а с эк а н м а н . у \е ч қ ан дай э ъ т и р о з е и з гапим га 
қўшилганига уялиб ҳам кетдим. Энди, Санжарбек, сиз мени 
тирикчиликдан қолдирдингиз, — дсб ҳазилга олиб гапини 
давом эттирди Воҳид ака. — Фабрика эмас-ку, лекин бир 
йигирма кишига мўлжал қилиб цех очишга маблагим бор, 
ш унинг учун сизларни фирмаларинг қошида шу ишни 
бошласам дегандим. Бунга нима дейсиз? Шогирлпарим бор. 
Худога шукр, ҳозир ҳам ҳурмат қилишади, уларни ҳам 
чақирармидим, дейман.
В оҳи д ака б у сў зл а р и н и чин д и л д а н ай таётган и 
кўзларидан билиниб турарди. У шундан йўл тутиб, ўз касби 
билан ёш оёққа туриб келаётган Ўзбекистон учун қандайдир 
оз бўлса ҳам ўз ҳиссасини қўшмоқчилиги ҳақиқат эди.