Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

ўғирлашганини айтганда, ички ишлар нозири энг аввало 
«Кимдан гумонингиз бор?» деб сўрабди. Ахир паймонаси 
тўлиб, эчки қайғусида ёниб турган одам н и н г хаёлига, 
албатта, ўша қаҳри қаттиқ, эчкисини ўлдиришга ҳаракат 
қилган, янги арқонда эчкисини боғлаган қўшни келади-
130

---

да. У қўшниси билан бўлган воқеаларни бирм а-бир айтиб 
берибди. Маҳалла оқсоқоли ва уч-тўртта мақалла фаолларини 
ет а к л а б ўш а эч к и « қ о т и л и » н и н г уй и га к ў п а й и ш и б  
бориш ибди. Уларга яна йўл-йўлакай қизиқувчан ода мл ар 
ҳам қўшилишибди. Хуллас, ўша куни эчки «қотили»нинг 
в о я га ет г а н қ и зи г а с о в ч и л а р к е л и б , т ў й к у н и н и  
белгиламоқчи бўлиб ўтиришган экан. Совчилар бўлажак 
қудаларини милиция ходи ми ва маҳалла оқсоқоли бошлиқ 
қизиқувчан ода мл ар ўғри ва қотилликда айблаб саволга 
тутишаётганини кўриб, хайр маъзурни ҳам нас и я қилиб 
к ет и б қ о л и ш и б д и . У лар « ў ғр и , қ о т и л » н и н г с ў зи г а  
иш онқирамай, сўроқ қилиш учун қўлига кишан солиб, 
уйидан олиб кетишибди.
Баджақл қўшни кечки пайт қўйларимга ем берай, деб 
қўйхонага кирганда, қўйлар орасида ҳалиги шўх эчкиси 
соқолини ликиллатиб турганини кўрибди. У қилган ишидан 
уялиб, бегуноҳ қўш нисини милициядан олиб чиқибди. 
Бечора соддадил кўш^ • уйига тез келибди-да кўч-кўронини 
кўтариб, хотин бола-чақасини олдига солиб мақалладан ўша 
куниёқ кўчиб кетибди. Ҳатто қаерга кўчиб кетаётганини 
ҳам ҳеч кимга айтмабди.
Шундай маҳалла оқсоқоли ва миш-миш га ишонувчан 
одамлари, боз устига калта ўйлайдиган маҳалла нозири бор 
маҳаллада яшаса фарзандларининг бахтига зомин бўлишини