Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

К урбон отан и н г у зу н д а н -у зо қ д у о си д а н сўн г, Т ол и б 
ўрнидан турди ва Ғайратнинг елкасига қўлини қўйди:
— Р аҳм ат, Ғ ай р ат а к а , д ў с т и м н и н г о б р ў с и н и  
ўйлаганинь^з учун, ҳа, ҳикоянинг охирини сўрамадингиз- 
ку.
— Хўш-хўш, охири нима бўлибди, — деди Қурбон ота 
\а м ўрнидан туриб эшик томон юрар экан.
— Ўша ш ўх. со қ о л и га куя туш гур эч к и н и уй л аб 
қўиишибди, — деб кулиб юборди Толиб. Унга қўшилиб 
ҳамма қабулхонадагилар ҳам қах-қақ отиб кулишарди.
Толиб қабулхонада Санжарни кўриб ҳайрон бўлди.
— Ия, дўстим , тинчликми, ҳозир уйингга ўтмоқчи 
бўлиб тургандим, кетдик. Юр, олдин бир ишхонага ўтайлик, 
қилган ишларимни кўрсатай, кечроқ қайтганимизда Ғайрат 
ака билан хотиржам гаплашамиз, майлими? — деб Толиб 
Ғайратга қаради.
132

---

— Майли, ҳозир менинг ҳам зарур ишим бор, кечроқ 
бафуржа гаплашармиз, — деди Ғайрат милиса Толибни 
тушуниб.
Санжар ҳақиқатан \а м ҳозир савол-жавобларга тайёр 
эмасди. Толибнинг таклифи Санжарга ёқиб тушди. Улар 
тўғри ишхонага йўл олишди.
Толиб дўсти йўқлигида қилган ишларини бирма-бир 
кўрсатиб, янги ишчи-хизматчиларга Санжарни завқ-шавқ 
билан таништирарди. Кўзлари севинчга тўла бу икки дўст 
к о р х о н а н и н г ҳам м а б ў л и м л а р и н и эр и н м а й а й л ан и б 
чиқишди. Ҳақиқатан ҳам Толиб бу қисқа муддат ичида жуда 
катта ишларни қилишга улгурганди. Олдинги ишчилар ва 
х и з м а т ч и л а р , я н ги к ел и б қ ў ш и л га н л а р ҳам у н д а н  
м и н н а т д о р эк а н л и к л а р и ш у н д о қ б и л и н и б т у р а р д и . 
Ҳ а м м а л а р и С а н ж а р б и л а н и л г а р и д а н т а н и ш д а й