Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

— Менга бир нарсани айтиб кетсангиз, нима, бизнинг 
офис ҳожатхонага ўхшадими, сизларга, хо\паган пайтда 
кириб, хо\лаган ишингизни қилиб чиқиб кетадиган.
— Бу нима деганингиз ака, — деди улардан бири ж а\л 
билан қараб.
— Бу деганим, бу ер катта холангнинг уйимас деганим, 
қолаверса, бу ерда иккита отанг тенги одамлар утирибди. 
Салом Й5ж,, ал и к йўқ, кимлигингнинг тайини йўқ, нима 
қилганларинг бу, — деди паймонаси тўлиб турган Толиб. 
Улар қилган ишларидан уялиб кетишди.
— К е ч и р а с и зл а р , т у н и б и л а н уй қ у б ў л м а га н д и , 
асабларимиз чарчаган ака, мана бу телефон га қўнғироқ 
қилсангиз, улар бор ran ни айтишади, — деб хонадан яна 
узр сўраб чиқиб кетишди.
Толиб қоғозга ёзилган рақамга қўнғироқ қилди, лекин 
ҳеч ким гўшакни кўтармади. Т олибнинг ҳамма ум иди 
Тўлқин Маҳмудовичдан эди. Ш унинг учун тишини-тишига 
босиб кутишдан бошқа иложи йўқ эди.
— Толибжон тинчликми, нима бўляпти, — деди Мўмин 
ака хавотирга тушиб.
— 
А к а, 
И за т т и л а
а к а н и н г
ҳ у ж ж а т л а р и н и  
расмийлаштиринг, ом борни эртага топш ирарсиз, ҳозир 
хонангизда бўлиб туринглар, — деди Толиб. Толиб Ой гул га 
қ ў н ь ф о қ \и л и б , ҳалиги кишилар бериб кетган телефон 
рак; ми қаерники эканини билиб беришини сўради. Сал 
yrv ай Ойгул қайтиб қўнғироқ қилди.
— Толиб ака! Бу рақам гиёҳвандликка қарши кураш 
бўлимининг телефони экан, — деди.
Толиб нима бўлаётганини сал англаб етгандай бўлди.
— Раҳмат Ойгул, ҳаммаси тушунарли, сизлар хотиржам 
бўлинглар. Наргизани ҳам тинчлантириб қўйинг, — деб 
гўшакни қўйди.
Толиб яна Исроилга қўнғироқ қилди.