N iz o m iy n o m id a g I to sh k en t davlat ped a g o g ik a universiteti mamasoli jumaboyev

Do'stlar ahil bo'lib hayot kechira boshlaydilar. Ular bo'ri va qoplonni
ham xuddi to'ng'izdek o'ldirishadi. Ahillikda, birlikda hikmat ko'p ekan,
do'st orttirsa, ittifoq bo'lsa, uni hech qanday dushman yenga olmas ekan,
deb shod-baxtli yashashlari yosh kitobxonning quvonchiga-quvonch ulashadi:

---

Yashadilar do'st bo'lib,
Yo'qotildi dushman-g'ov:
Dedilar: birlik bo'lsa,
Engolmas ekan hech yov
Shoirning yengil yumor bilan sug‘orilgan «Sherali» dostonini o‘qimagan,
tinglamagan bola bo'lmasa kerak. Sherali go'yo ovqat uchun dunyoga kelgandek,
kechasi-yu kunduzi ovqat yeydi. Harakat qilmagandan keyin semirib ketgan.
«Xomsemiz» laqabini olgan bu bolaning jirkanch basharasini shoir
Oyoq-qo'li pilikday,
Shilviratib yuradi.
Bir tog'ora xo'rdani 
Bitta o'zi uradi.
Faqat ovqat yeyishga 
Polvon edi Sherali.
Lekin dadil, chopqillab 
Yurolmasdi и hali, —
kabi misralar bilan Sheralining aybini keskin ochib tashlaydi. Sherali
odam, u inson. Insonda aql-zakovat bo'ladi, fahm-farosat bo'ladi. U shu
jihatlari bilan ham hayvondan farq qiladi. Tanbal, latta, tepsa-tebranmas
bu bola do'stlari, safdosh-u ustozlarining amaliy yordami bilan jismoniy
ish, sport bilan shug'ullanadi. «Xomsemiz»likdan qutuladi:
Menga sog'lik, kuch bergan 
Mana shu mashqdir deya,
Sheralivoy hali ham 
Qilar badantarbiya.
«Ravshanjon bilan ayiqcha» asarining syujeti kichik maktab yoshidagi
bolalarga juda mos. Ravshanjonlaming uylari tog' bag'rida. U tasodifan bir
g'ordan ayiq bolasini topib oladi, uyiga olib keladi, unga Qoravoy deb nom
qo'yadi. Qoravoy Ravshanjon-u uydagilarga yoqib qoladi. Bola unga turli