panaga, hovlining bir chetiga o ‘m atdim . Olovni yoqib,
sixlarni tozalab boMgach, yana q o ‘limni sovun bilan
yuvib, asosiy ishga kirishdim. Q iym a sixlarga chippa
yopishayotganidan quvonib, k o ‘zni qam ashtirayotgan
cho‘g ‘lar ustiga tera boshladim. A fsuski, bu quvonch
uzoqqa ch o ‘zilmadi. M ushkul m uam m oga duch kelib,
shoshib qoldim. Q iym alarga taft o ‘tishi bilan o ‘rtasidan
ikkiga boMinib, laxcha ustiga tusha boshladi.
Har qancha
urunmay, harakatlarim zoye ketaverdi. T o ‘rt dona chala
pishgan kabobni birpasda kulga belab b o ‘ldim. N im a
qilishga hayron b o ‘lib panaga berkinganim cha Hoji
buvani kuzatdim. U kishi m utolaani y ig ‘ishtirib, kabob
pishishini mahtal b o iib kutar, to ‘g ‘ralgan piyozga
term ilgancha ishtaha saqlab jim o ‘tirardilar. Toqatlari
qolm adim i, men tom onga qarab:
- Davronboy, dam ingiz chiqm ay qoldi! Tinchlikm i,
- dedilar.
Vaziyatni tushuntirishdan boshqa ilojim qolmadi.
- Obbo...
Boboning peshonalari tirishdi.
- Q iym angizga ozgina non q o ‘shib k o ‘ring-chi.
Tezda non ivitib aralashtirdim -da
sixlarga joylab
yana olovga q o ‘ydim. Bu ishim ham n a f berm adi. Endi
oldingidan ham jadalroq kulga qorila boshladi.
- B o‘lyaptim i?
- B o‘lm ayapti-da, - dedim y ig ia g u d a y b o ‘lib.
- E, boring... Tezda o ‘choqqa o ‘t qalab, qozonga
tashlang. Ovora b o ‘lmang, sizdan kabobpaz chiqmaydi.
G o ‘shtning barakasi uchib ketdi. N oiloj, kulga qoril-
gan qiym alam iyam o ‘zim ga m o ‘ljallab chala-chulpa
tozaladim -da, katlet shakligakeltirdim . S o‘ljayganim cha
qozonga ozgina y o g ‘ solib pishira boshladim. Bunga-
cha yana birm uncha vaqt o ‘tdi. Oxiri rejim bilan ovqat-
lanadigan Hoji buvaning sabr kosalari to ‘ldi.
236
- Davronboy!
- Labbay!
- N im a b o ‘ldi! Q iym angiz qozondayam turm ayap-
tim i!?
Shu voqea sabab q o ‘y g o ‘shtidan qiyma kabob qilib
b o ‘lm asligini bilib olganim dan xursand edim.
QISMAT
O najonim dan to ‘rt, eng uzog ‘i besh kundan o ‘tkaz-
may xabar olib tursam -da, uning xohishiga k o ‘ra haf-
tasiga bir bor ularnikida yotib qoladigan b o ‘ldim.
Shan-
ba kuni borib, yakshanba yana uyga qaytam an. Alla-
m ahalgacha suhbatlashsak ham, gapim iz tugam aydi.
Noiloj, tungi bir-ikkilarda uxlash tadorigini k o ‘ramiz.
Har safar borganim da onajonim yuz-ko‘zlarim , ust-
boshlarim ga tikilar, o ‘zimni eplab yurganim dan beni-
hoya sevinardi. Qachon yangi kiyim kiysam: Yasanib
yur, derdi m enga m amnun jilm ayib.
Ozib ketgan o ‘gay otam goho k o ‘cha eshik oldi-
dagi supachaga chiqib o ‘tirar, am mo nim adandir to-
qatsizlanib tezda uyga kirib olaverardi. B a’zan injiq-
ligi tutib g ‘ingshigani-g‘ingshigan,
xizm atga tuhm at
deganlariday shu ahvoldayam issiq-sovug‘iga bem innat
qarayotgan dastyorgina xotinini urganiga nima deysiz.
Shundayam m uloyim lik bilan yugurib-yelib xizmatini
qiladi-ya, onam bechora.
Uning kulib-kulib aytishicha: Anavini olib bering, -
derkan johil otam yotgan joy id a k o ‘zlarini baqraytirib.
Sodda onam eriga yaqinlashgani ham ono poylab turib
qo‘lidagi hassa bilan tarsillatib tushirib qolarkan.
Bu gapni eshitib g ‘azabim qaynadi.
- Q o‘ying, shu nokas bilan yashamang. Uyga ketaylik.
- Unaqa dema, bolam, gunoh b o ‘ladi-ya, - deydi
onam m a’yus tortib. - Erman - har narsa derman. Uradi-
237
y u .. . Y ana birpasda yig‘lab yalinishga tushadi. M endan
boshqa kimi bor.
U bechoragayam qiyin-da, bolam.
O nam ning sabr-u bardoshiga qoyil qolaman. Uni
bu yerda ushlab turgan narsa nim a? Biri-biridan yaxshi
oqibatli q o ‘shnilarim i yoki zarracha mehr, vafo k o ‘rma-
sa-da, peshonasiga bitgan um r y o lldoshga sadoqatm i?
Boshim qotadi. Lekin baribir onam ning kaltaklanishini
hazm qilolm ay, qizishaveram an.
- Y eganingiz oldingizda, m ay-chay b o ‘lib yasha-
sangiz ham mayli edi.
- O vqatni umri qisqa. Hali yoshsan, k o ‘p narsani
tushunm aysan, bolam.
- A zobdan boshqa nim a k o ‘rdingiz undan?
- K o ‘rdim. Shu odam
tufayli ham m a m enga tul
xotin deb qaram aydi. Baqiroq tuyaning bori yaxshi,
degan m ashoyixlar. M en uchun y olg‘izlikda yegan
osh-u g o ‘shtdan, boshim da erim b o ‘lib, atalami, umoch-
mi ichib o4irganim afzalroq. Bunday paytda hattoki
yov g‘on sho ‘rvayam m azaliroq tuyuladi. Faqat senga
qiyin qip q o ‘yganim dan afsuslanam an, xolos.
Turm ush qiyinchiliklariga shukur qiladigan, uydagi
gapni k o ‘chaga
chiqarishni or, uyat sanaydigan, har
qanday holatdayam erini birovga yom onlam aydigan
andishali onalarim iz bor b o ‘lsin-da.
Do'stlaringiz bilan baham: 
