Муратбай нызанов ашык

2 — М. Нызанов.
33

---

— Кутлыклайман! — деди сок хатты колына кыса турып.
— Апкел!
— вдел колынды бер, кутлыклайык!
— Мен оны жаман квремен!
— Алдама-а! — деди ол кулип.
— Оллагер!
— Д урыс! — Ол м ени енди б ас к а ш а жол м ен ен
мойынлаткысы келгендей еди. — Шомылыуга cyyFa тускенде 
де деслеп етин туршигип турады, бирак, сон уйренисил 
кетип, суудан шыккын келмей калады. Мухаббат та сондай. 
Ертен бир кун...
— Каяктын мухаббаты! — Ашыуланып гэп и н б ели л 
таслады м. — Мен жаксы керген адам ол емес!
-Ки-им ол? — деп Жупар босасып хатты колыма кайта- 
рып бергенин сезбей калды.
Мен сонда барып сизди айтып коя жазлаганымды сезип, 
дэрхэл езимди кол Fa алдым.
— Билмеймен!
— Айтса, ким?
— Билмеймен дедим 
f o
!
Менин гэпим усы жерде кесилди. Хатты бурынгыдай 
терт буклеп китабымнын арасына еалмадым. Турдымуратты 
жек керетугынымды дэлиллегим келип, оны майда-майда 
етип жыртып, жол боны на шашып жибердим. Жупар менин 
бул херекетиме калай тусинерин билмей, ан-тан болып 
калды.
Кызларга Караганда ер балалар онша сыр сакдап билмей- 
ди. Негизинде билмейди емес, сыр сакдагысы келмейди. 
Турдымурат маран хат ж азганы н б алаларга б и лди ри п
KOHFbicbi келер еди. Онын ушын мактаныш еди бул. Ол хэр 
куни тэнеписте капыны ашып, кеп ишинен мени кыдыра- 
турын едетти шыгарды. Деслебинде хеш ким елестирген жок. 
Л екин, бул едет еки-уш марте текирарланраннан кейин 
балаларда гуман пайда бола баслады.
— Неге капыны ашып карай береди?—деди бир куни 
Жумаш деген бала.
— Куйеу болажак шыгар!—деди Ж эмийла кулип.
— Болып бир керсинши! Жылкы да ез уйирин коргайды. 
Енди келсе ботинкамды шешип алып, манлайына зынгыта- 
ман!
34

---

Жумаштики кызлардын алдындары куры пан-пан еди. 
Олай ете алмаитурынын сол уакта-ак билгснмен. Турдымурат 
ондзй он Ж умашты зирилдетип кояды. Ол езине сондай 
исенгенликтен буннан кейин де сол жарымсыз херекетин 
еки-уш мэрте тэкирарлады. Жумаш абайламаран яки кеш 
сезип калган болды . Бир куни ол классты хэдден тыс 
бассынып кетти. Дурысырары мени! Бул жаксы кврген 
адамнын иси емес, керисинш е, менсинбей, ермек еткен 
адамнын иси не уксар еди сол кунги хэрекети.
— Кдлзлар, дунъяда не сульгу? — деди капыны ярым ашып 
туры п. — Ай сулыу ма, кун сулыу ма, я Нурсулыу ма?!
Сарыйда менен Ж эмийлага кудай берип калды. Маган 
карап шыкылыклап кулди. Менин рэзебим кайнап кетти. 
Алдымда турран тас дэуетти Турдымураттын манлайына 
карай аттым! Ол шакканлык пенен капыны жауып калды. 
Дэует^шил-пэрше болды. Кдпынын алдында сыя жайрап 
калды. Хэмме тым-тырыс болды. Сашйда менен Жэмийла да 
кулген ауызларын жыйнап алды.
Мен китапларымды тез-тез жыйнастырдым да, капыны 
тартып урып класстан 
ш ы р ы п
кеттим. Соннан кейин бир 
хэптеге дейин окыура бармадым. Турдымуратты мектепте 
улкен ж ы й н а л ы с к а с а л га н ы н , егер бундай кылыкты 
тэки р ар ласа ж аслар ш влк ем и н ен шыраратугынлырын 
ескерткенин Жупардан еситтим.
Уйдин и ш и н е болса буны «окыура барыуга мазам 
болмай жур» деп дэлилледим. «Бир жи миске ауырыура тап 
болды ма» деп апам маран айрыкша пермана болды, тауык 
сойып, сорпа иш кизди. Аймереке тэуипти шакырып, сук 
шырартгы. Тэуип пенен апам екеуинин айтыуынша мен тез 
толысып кезге тусип калганман. Адамлардын cyFbi етип 
журген-миш. Сырым паш болмау ушын олар не айтса да 
айтканын ислей берди м. Дем салган сууынан иш десе иштим, 
оттан атла десе атладым. Булардын бори мен ушын елеспели 
де, ерси де нерсе емес еди, ен екинишлиси — босарадан 
турып 
с и з и н
ж у м ы с к а
б араты рраны ны зды
хэм 
киятырранынызды гузетпей койдым.
Бунын еки себеби бар