|
Ko'rgazmali qurollar: ikkinchi qism
Morri intervyu bergan birinchi ko‘rsatuv katta muvaffaqiyat qozongani sababli "Tungi xabarlar” uning ikkinchi qismini ham olishga qaror qildi. Bu safar eshikdan kirib kelgan operator va prodyuserlar o‘zlarini Morrining oila a’zolaridek his qilardi. Koppel ham o‘zini oldingidan ko‘ra ancha do‘stona tutardi. Sinov jarayoni ham, suhbatdan oldingi suhbat ham bo‘lmadi. Gap gapga qovushishi uchun avvaliga Morri va Koppel bolalik xotiralari bilan bo‘lishishdi: Koppel Angliyada tug‘ilib-o‘sganini gapirib berdi, Morri esa Bronksda katta bo‘lgani haqida so‘zladi. Morri doim sovuq qotardi, hatto tashqarida to‘qson daraja issiq bo‘lsa ham, shuning uchun uzun yengli ko‘k ko‘ylak kiyib olgandi. Biroq Koppel kostyumini
35
yechib qo‘yib, suhbatni ko‘ylak va bo‘yinbog‘da o‘tkazdi. Morri uni sekin-asta, birma-bir qurolsizlantirayotganga o‘xshardi.
-
Ko‘rinishingiz chakkimas, — dedi Koppel, kamera tasmalari aylana boshlagach.
-
Hamma shunday deydi, — javob qaytardi Morri.
-
Gapirishingiz ham tetik.
-
Hamma shunday deydi.
-
Unda sog‘lig‘ingiz orqaga ketayotganini qayerdan bilasiz?
Morri xo‘rsindi.
-
O‘zimdan boshqa hech kim buni bilolmaydi, Ted. Faqat o‘zim bilaman.
Morri gapida davom etarkan, hammasi oydinlashib borardi. U o‘z fikrini yetkazish uchun qo‘llarini birinchi suhbatdagichalik bemalol silkitmayotgandi. Ma’lum bir so‘zlarni talaffuz qilishga qiynalar, “L” tovushi uning bo‘g‘zida qolib ketayotgandek edi. Yana bir-ikki oydan keyin u mutlaqo tildan qolishi mumkin edi.
-
Kayfiyatimga kelsak, — dedi Morri Koppelga, — tanishlarim va do‘stlarim yonimda bo‘lganda, o‘zimni juda yaxshi his qilaman. Mehrga to‘la munosabatlar menga madad beradi. Ammo tushkunlikka tushgan kunlarim ham bo‘ladi. Sizni aldab nima qildim. Sodir bo‘layotgan ma’lum o‘zgarishlarni ko‘rib, dahshatga tushaman. Qo‘llarimsiz qanday yashayman? Tildan qolsam nima bo‘ladi? Ovqatni yuta olmay qolish meni unchalik bezovta qilmaydi, chunki u holatda meni, shunchaki, naycha orqali boqishadi, tamom, nima bo‘pti shunga? Biroq, ovozim? Qollarim? Ular tanamning o‘ta ahamiyatli qismlari. Ovozim bor ekan, gapiraman. Qollarim ishlab turarkan, fikrimni turli harakatlar, ishoralar orqali yetkazaman. Bular men uchun odamlar bilan muloqot vositalari.
-
Tildan qolganingizda qanday muloqot qilasiz? — so‘radi Koppel.
Morri yelka qisdi.
-
Balki hammadan menga faqat javobi "Ha” yoki “Yo‘q” bo‘lgan savollar berishni so‘rarman.
Javob shu qadar oddiy ediki, Koppel beixtiyor jilmaydi. U Morridan jimjitlik haqida so‘radi. U Morrining hikmatli so‘zlarini ilk marta “Boston Gloub” nashriga yuborgan hamkasb qadrdon do‘sti Mori Shteynni yodga oldi. Ular Brandeysda 60-yillar boshlaridan beri birga ishlardi. Hozirda Shteyn sekin-asta eshitish qobiliyatidan ayrilayotgandi. Koppel biri tildan qolgan, boshqasi esa eshitish qobiliyatini yo‘qotgan ikki kishining uchrashuvini tasavvur qildi. Uchrashuv qanday o‘tarkan?
-
Bir-birimizning qo‘limizni tutib o‘tiramiz, — dedi Morri. — Va o‘rtamizda cheksiz mehr- muhabbat oqimi suzadi. Ted, bizning o‘ttiz besh yillik do‘stligimiz bor. Buni his qilish uchun so‘z ham, eshitish ham shart emas.
Ko‘rsatuv tugashidan oldin Morri olgan xatlaridan birini Koppelga o‘qib berdi. "Tungi xabarlar”dagi birinchi suhbatdan keyin unga juda ko‘p xat kelardi. Bir xat Pensilvaniyada ota- onasidan birining o‘limini boshidan kechirgan to‘qqizta bolakaydan iborat maxsus sinfga dars beruvchi o‘qituvchidan kelibdi.
-
Mana unga yozgan javobim, — dedi Morri Koppelga, ko‘zoynagini burniga ehtiyotkorona qo‘ndirarkan. — Qadrli Barbara...Xatingizdan juda ta’sirlandim. Ota-onasidan birini yo‘qotgan bolalar bilan ishlayotganingiz katta ahamiyatga molik deb o‘ylayman. Men ham onamdan juda erta ajralib qolganman...
Birdaniga, hali ham g‘uvillab aylanib turgan kameralar qarshisida, Morri ko‘zoynagini to‘g‘riladi. Bir oz jimib qoldi, labini tishladi va bo‘g‘ziga tiqilib kelgan tugundan xalos bo‘lish uchun yutina boshladi. Ko‘zlaridan yosh dumaladi.
-
Bolaligimda onamni yo‘qotganman... Bu men uchun qattiq zarba bo‘lgan...O‘shanda men ham siznikidek qayg‘ularim bilan bolisha oladigan guruhda o‘qiganimda edi. Men, albatta, guruhingizga qo‘shilgan bo‘lardim chunki...
Uning ovozi titrab ketdi.
-
Chunki men shu qadar yolg‘iz edimki...
-
Morri, — dedi Koppel. — Onangiz vafot etganiga yetmish yil bo‘ldi. Hali ham qayg‘udan azob chekasizmi?
-
Bo‘lmasam-chi, — shivirladi Morri.
Do'stlaringiz bilan baham: | 
