175
Минг куёш шуъласи
,
тишга ярарди. Азиза ҳар-ҳар замонда бир сеска-
ниб тушар, кейин ожиз овозда инграб қўярди.
Лайло ҳам ахири чўзилиб қолди. Илкис виждони-
да санчиқ турди. Шўрлик Мар ямнинг ҳоли нима
кечди? Ўтиргандир-да, қоп-қоронғи, диққина-
фас омборда, ҳоли нима кечдийкин?
Бирдан кўзи илинибди. Катта, гавжум кўча
эмиш. Одамлар шунақа кўпмишки, олма таш ласа
ерга тушмасмиш. Шу пайт одамлар орасидан Та-
риққа кўзи тушибди. У тикувчилик устахонасида
қўйнида бир сават анжир олиб ўтирганмиш.
«Бу сенинг отанг, – шивирлармиш Лайло қизи-
нинг қулоғига. – Сенинг ҳақиқий отанг шу!»
Бироқ шовқиннинг кўплиги туфайлими, Та-
риқ уни кўрса ҳам, овозини эшитмасмиш.
Уй тепасидан учиб ўтган ракета овози уни уй-
ғотиб юборди. Автоматлар узоқ ва асабий тарил-
лади. Лайло кўзларини юмди.
Пастдан Рашид-
нинг оғир қадам товушлари эшитилди. Лайло
эшиккача эмаклаб борди ва ожиз муштлари би-
лан эшикни дўппослади.
– Бир пиёла сув беринг, Рашид, бир пиёлаги-
на! Менгамас, қизимга! Бегуноҳ боланинг уволи-
га қоласиз.
Рашид чамаси унинг овозини эшитса-да, пар-
во қилмай ўтиб кетди. Лайло ялиниб-ёлворишга,
тавалло қилиб йиғлашга тушди – фойдаси бўл-
мади. Бисотида бор қарғишларини тўкиб қолди
– наф бермади. Пастки эшик қарсиллаб ёпилди.
Радиодан таниш сухандоннинг овози янгради.
Яна муаззин мўъминларни нажотга чорлади. Хо-
надаги ҳарорат ҳамон юқори эди. Азиза тамом сў-
либ қолганди. Энди у йиғламасди ҳам. Ҳар замон,
ҳар замонда Лайло унинг оғзига қулоқ тутарди. На-
фас оляпти. Худога шукур! Сал жонлироқ ҳаракат
Лайлонинг бошини айлантирарди. Яна кўзи илин-
176
Холид Хусайний
,
ди, яна уйғониб, Азизага томон сурилди. Лаблари
худди олма қоқисини эслатади. Мана, бўйинчаси,
томири ҳамон заифгина уриб турибди.
Ҳа, уларнинг куни худди шу ерда битган кўри-
нади. Наҳотки, қизчаси Лайлодан кўра камроқ
яшаса? Ахир у онасидан-да нимжон ва нозик.
Яна неча соат ёки дақиқалик умри қолдийкин?
Ҳадемай, қизалоқнинг митти танаси совуб тара-
шага айланади. Кейин Лайло ҳам...
Яна уйқу. Яна уйғониш,.. Борлик ва йўқлик
орасида сарҳад эриб битаёзганди...
Бу гал уни азон ҳам, хўрозлар бонги ҳам эмас,
эшикнинг туйқусдан ғижирлаб очилиши уйғот-
ди. Хонага кучли ёруғлик худди денгиз тўлқи-
нидек ёпирилиб кирди. Лайло бошини кўтар-
ди. Кўзларида худди
кимдир найза санч гандек
азобли оғриқ турди. Унинг қаршисида баҳайбат,
бесўнақай бир шарпа турарди. У Лайло сари
юриб келди ва эгилиб алланималарни тўнғиллай
бошлади. Аввал сўзларининг маънисига етолма-
ди. Кейин Лайлонинг мия ҳужайралари секин-се-
кин ғимирлашга тушди.
– Яна бир марта шунақа қилиб кўр, мен сени
нима қиларканман! Пайғамбаримизнинг мубо-
рак номи билан қасам ичаман. Бу қарғиш ур-
ган мамлакатда бирорта суд сенларнинг оҳинг-
ни эшитмайди. Энг аввал Мар ямни ўлдираман,
ке йин манави чирилдоқ болангни, энг охирида
сенга навбат келади. Ҳа, ҳаммаси сенинг кўз
олдингда рўй беради. Тушундингми?
Ана шу
даҳшатларни томоша қилишга мажбур қила-
ман сени.
Рашид хотинини зарб билан тепди ва кўздан
йўқолди. Бир неча кун Лайлонинг пешоби қон
аралаш келиб юрди.