Microsoft Word tushda kechgan umrlar ziyouz co doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
91
Келинойим бирпас гарангсиб турди-да, уйга югурди. Зум ўтмай бир чеккаси тишланган 
патирни қўшқўллаб кўтариб чиқди. Онам патирни менга тутқизди. 
— Бисмилло, деб тишла, болам! — деди овози қалтираб. Икки йил аввал худди шу остонада 
туриб бир четини тишлаб кетган патирни қўлимга олдим. Патирнинг кемтик қиррасида 
ўзимнинг тишларим изи кўриниб турарди. Бир томонида ип осилиб қолган. Ажаб, икки йил 
деворда осиғлиқ турган нон моғорламаган, ҳатто гард ҳам қўнмаганди. 
— Илоҳи омиин! — Ойим косовдек қўлларини фотиҳага очди. — Омон-эсон келганинг рост 
бўлсин, болам! Жумла-мўминни дилидаги ниятига етказсин. У дунёю бу дунё уруш бўлмасин! 
Сув балосидан, ўт балосидан, туҳмат балосидан яратган Эгамнинг ўзи асрасин! 
Ҳовли ўзгармабди. Этакдаги икки уй, бир айвон томига чиқариб юборилган сўритокда узум 
шўралари осилиб турибди. Бурчақдаги тандир ҳам, эшиги қия очиқ молхона ҳам, чап томондаги 
акамнинг шифер томли уйи ҳам ўша-ўша. Пастак девор оддидаги икки туп гилос шиғил мева 
солибди. (Пастдаги шохларни жиянчалар «қийратгани» аниқ.) Сўри ёнидаги олма гулини 
тўккан, аммо тугган меваси ҳали майда шекилли, қалин япроқлар орасида кўзга илинмайди. 
Ҳовли ўртасида бир вақглар дадам атайлабдан Бешариқдан ҳавас қилиб олдириб келган 
қўқонгуллар яшнаб ётибди. Зангори, қизил, напармон... Гулзорнинг чор атрофи яшил рангга 
бўялган пастак сим панжара билан ўралган. Панжара ортида райҳонлар... 
Келинойим бирпасда ёғоч сўрига жой қилди. Қават-қават пойандоз ташлади. Дастурхон 
ёзди. Ойим сўри четига омонат ўтирган кўйи тағин узундан-узоқ фотиҳа ўқиди, келинойим 
ҳовлига кўлоблатиб сув сепаётганда райҳон иси гуркираб кетди. Ростини айтсам, очиққан эдим. 
Тандир нонни иштаҳа билан еб, кўк чой ичарканман, боядан бери хаёлимда айланаётган саволга 
энди жавоб топгандек бўлдим. Ҳовлида нима етишмаётганини билдим. Кираверишда, тепасини 
ёпиб, гаражга мослаштирилган йўлакда одатда сарғиш «Нива» турарди. Дадам уни деярли 
минмас, акам шаҳаргами, тумангами борганда ҳайдар эди. Ҳозир «гараж» супуриб-сидириб 
қўйилган, девор четида турадиган эски канистрлар ҳам кўринмасди. «Дадам миниб кетгандир-
да!» 
— Дадамга хабар қилдингларми? — дедим чой ҳўплаб. 
— Хабар қилдик, укам, хабар қилдик! — деди акам елкамга қоқиб. — Қани, нонга қара. 
Ойимларнинг нонларини соғингансан! Ойим маладеслар-да, Рустам! Нонни ўзлари ёпмасалар, 
кўнгиллари жойига тушмайди. Бугун эрталаб ишга кетаётсам, хамир қориб ўтирибдилар. «Нима 
зарил, Салиманинг ўзи ёпади», десам, нима дейдилар дегин? Нима дедингиз, ойи, ўзингиз 
айтинг! 
Ойим бир акамга, бир менга қараб кулимсираб қўйди-ю, индамади. 
— Айтдиларки, — деди акам тантанавор оҳангда, — мени айтди, дерсан, Илҳом, бугун 
укангдан ё дилгиром келади, ё ўзи кириб келади, хамир учди, дедилар. Тўғрими, ойи? 
— Туш кўрсам... — деди ойим ёшланган кўзларини дастурхон попугидан узмай. — Боғ 
эмиш. Ка-а-атта боғ... Бир маҳал ичида от кўринибди. Оппоқ от. Қарасам, от устида сен 
ўтирибсан. Вой, болам, қачон келдинг, десам индамай кулиб турибсан. Қарасам, отни жилови 
йўқ. Қўрқиб кетдим. Тушақол, болам, тезроқ туш, йиқилиб-нетиб юрмагин тағин десам, яна 
индамайсан. Бир маҳал даданг пайдо бўлиб қолдилар. Ҳой, дадаси, ушланг анави отни, 
Рустамжонни опқочиб кетмасин, десам... — Ойим тўсатдан жимиб қолди. Ошхона томонга 
қараб, ожиз, йиғлоқи овозда чақирди... 
— Салимахон-у-у! Ҳой, Салима! Рустамжонга қатиқ бермабсиз-ку! 
Ошхона эшигидан келинойим мўралади. 
— Чопинг! — деди ойим тайинлаб. — Ақиданикига чиқинг. Бир коса қатиқ берсин. 
Рустамжон келди, денг. 
Келинойим ошхонадан чиқиб, кўчага зинғиллади. Ҳайрон бўлдим. 
— Ўзимизнинг сигир-чи? 

---

Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов