16
Kallam... kallam yelkamdan bosib-bosib keldi. Kallam kattalik qildi. Kallam og‘irlik qildi.
O‘tirg‘ich qirrasiga tirsakladim. Kallamga qo‘limni tiradim. Kallamni kaftimga oldim.
Tog‘ay Murod. Otamdan qolgan dalalar (roman)
www.ziyouz.com
kutubxonasi
107
17
Kuydi-kuydi — ayolimni tani kuydi.
Kuydi-kuydi — meni bag‘rim kuydi.
Kuydi-kuydi — bolalarimni sho‘ri kuydi.
18
Kuydi-kuydi — kattalarni nimasi kuydi?
Kattalarni... oyog‘i kuydi!
Kattalar pitirlab qoldi. Kattalar zirillab qoldi. Qattalar vos-vos bo‘p qoldi!
Kattalarga bir bo‘lak kun tug‘di.
Kattalar to‘da-to‘da bo‘lib gapirishdi. Kattalar qo‘llarini bigiz etib gapirishdi. Kattalar qo‘llarini
shop etib gapirishdi. Kattalar qo‘llarini musht etib gapirishdi: Kattalar yer tupurib-er tupurib
gapirishdi.
Kattalar qator bo‘lishib keldi.
Men joyimdan qo‘zg‘oldim.
Ideologiya qayg‘udoshlik ham mehribonlik bilan yelkamga qo‘lini qo‘ydi.
— O‘tiring, qimirlamang, o‘tiring, — dedi. Men tag‘in joyimga cho‘kdim.
Ikkita katta o‘ngim o‘tirdi. Ikkita katta chapim o‘tirdi. Tag‘in ikiita katta peshonamda tik turdi.
Ideologiya qo‘l qovushtirdi. Ideologiya bosh irg‘adi. Ideologaya xo‘rsindi.
— Falokat, falokat, — dedi. — O‘rtoq brigadir, Dehqonqulova... kasal edimi?
— Yo‘q, sog‘lom edi, — dedim. — Ayolimiz umri mehnat bilan o‘tdi.
— Balki... yoshligida kasal-pasal bo‘lgandir?
— Ayolini yoshligini bu qaerdan biladi, — dedi bir katta.
— Nimaga bilmayman, yilaman. Xolamizni qizini bilmaymanmi, bilaman.
— Dehqonqulova uyida qattiq yiqilgan joyi bor edimi? — dedi Ideologiya.
— Yo‘q?
— Mabodo... boshini tasodifan devor-pevorga urib olib edimi?
— Yo‘q?
— Balki dalada paxta ichida uxlab qolgandir? Yaxshilab eslang?
— Yo‘q, unday bo‘lgan yo‘q.
— Yong‘oqni ostida ham uxlar edimi?
— Yo‘q, uyimizda yong‘oq yo‘q.
— Gapirganda, gap-so‘zlaridan adashar edimi?
— Yo‘q, gaplari tuppa-tuzuk edi.
— Avlodida esi... esi emas, nima desak ekan... avlodida esi bundayroqlari bor edimi?
— Yo‘q, ayolimiz yetti pushtigachayin palagi toza ayol!
Ideologiya tevarak-bosh qarab-qarab oldi. Ideologiya ovozini bir parda ko‘tardi.
— Unda... nimaga o‘ziga o‘zi o‘t qo‘yadi? — dedi. Men barmoqlarimga yig‘lab-yig‘lab qo‘ya
berdim.
— Endi... ko‘rgilik-da, katta, ko‘rgilik! — dedim. Barmoqlarim orasidan dardlarim duv-duv
to‘kildi.
Raisimiz duv-duv dardlarimni ilib-ilib oldi:
— Dehqonqul aka chin aytadi, Klara Xodjaevna, — dedi. — Bu ko‘pga kelgan ko‘rgilik.
O‘zbekiston respublikamiz bo‘yicha shu oxirgi ikki yilda yetti yuz ellik uch xotin-qiz o‘ziga o‘zi o‘t
qo‘yibdi!
— Bu absurd!
Tog‘ay Murod. Otamdan qolgan dalalar (roman)
Do'stlaringiz bilan baham: |