Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
183
ovqatni yeb, sho‘ltillab ketaveradi. Agar birorta sehrgar urg‘ochisiga yetisholmay yurgan 
itga «Seni odamga aylantiraman, ammo shu kuyovday bo‘lasan», desa o‘sha it 
ko‘nmasa kerak. 
Endi nima uchun Zaynabning Monikaga hushi yo‘qligi ayon bo‘lgandir. Ochig‘ini 
aytganda, Monika xonim ham Zaynabni uncha xushlamaydi. «Madaniyatsiz, 
qishloqisifat», deb burnini jiyirib qo‘yadi. Ammo bu qishloqsifat kimning qizi ekanini 
eslaganida jilmayib muomala qilishga majbur bo‘ladi. 
Sochlariga jingalak qiluvchi taqinchoqlar osib olgan, sport kiyimidagi Monika xonim 
Zaynabga ko‘zi tushishi bilan «topgan vaqtini qara», deb bir burnini jiyirdi-yu, lekin sir 
boy bermay YuZ yillik qadrdonini MING yil ko‘rmay, sog‘ina-sog‘ina ado bo‘layozgan 
odamday quvonib, quloch yoyib qarshiladi. 
— Voy Zaynabushka, jonim, asalim, — deb o‘pib ko‘rishdi. — Kelganing yaxshi bo‘ldi, 
sartaroshni chaqirtiruvdim, senga ham prichyoska qilib qo‘yadi. Bunaqa klass sartarosh 
shaharda bitta. 
— Rahmat, sochim o‘zi yaxshi, — dedi Zaynab, yuzini undan burib. 
— T
ы
chto, hozir bunaqasi modniy emas. 
— Oldin uyga olib kir, dasturxon yoz, keyin sochdan gaplashasan, — dedi Kesakpolvon, 
qiziga tanbeh berib. 
Kesakpolvonning xotini ham o‘ziga yarasha, o‘xshatmasdan uchratmas, degan toifadan 
edi. Bo‘yi erinikidan ikki enlikkina baland bu ayol o‘zini dunyodagi hamma odamlardan 
ustunroq deb fahmlardi. Hatto opasi bilan ko‘rishayotganda ham «Sen ham 
odammisan?» deganday bepisand qarab qo‘yish odati bor edi. Zaynab bilan 
ko‘rishayotganda ham bu odatini kanda qilmadi. Manzura o‘zini kamtar olib yurgani, 
sodda bo‘lgani sababli bu xotin Asadbekka yaqin odamlarning xotinlariga norasmiy 
qaynona ham edi. Barcha xotinlar unga qarab, titrab turishadi. Qarilikni bo‘yniga 
olmayotgan bu xotin ham qiziga qo‘shilib barobar pardoz qilardi. Kesakpolvon xotini 
bilan yotmay qo‘yganiga necha yil bo‘lgan, eslolmaydi. Xotin tushmagur esa pardozini 
qo‘ymaydi. Er ham «Sen kimning ko‘ziga chiroyli, yosh ko‘rinmoqchisan?» deb 
so‘ramaydi. Bu xonadondagi xizmatchi ayol ertadan kechgacha ona-bolaning 
aytganlarini bajaraman, deb holdan toyib ketadi. Kesakpolvon o‘ynash almashtirgani 
kabi bular xizmatchi almashtirishdan charchashmaydi. To‘g‘rirog‘i, bularga xizmatchi 
chidamaydi. Agar birorta olim bularga temirdan xizmatchi yasab bersa, bu ham yarim 
kunda erib tamom bo‘lsa kerak. 
Salomlashish marosimidan so‘ng tashrifdan «bag‘oyat mamnun» ekanliklarini bayon 
etishgach, dasturxon tuzog‘liq kichik mehmonxonaga boshladilar. 
Zaynab bu xonadonga kam kelgan, ammo har kelganida uyning hashamlariga, 
bezaklariga mahliyo bo‘lib boqib, «Nega adam shunaqalarga e’tibor bermaydilar», deb 
otasidan g‘oyibona o‘pkalanardi. Bu safar unday bo‘lmadi — hashamlarga ham, to‘kin 
dasturxonga ham aytarli ahamiyat bermadi. 
Kesakpolvon xotinini chaqirib, Zaynabning bir-ikki kun shu yerda turajagini tayinlab 
ketgach, dasturxon atrofidagi suhbat asosan kiyimlar olamidagi yangiliklar xususida 
bo‘ldi. Gap orasida Monika xonim faqat o‘ziga xos fazilatni ham aytib o‘tishni unutmadi. 
— Men lyuboy kiyimni bir marta kir bo‘lgunicha kiyaman. Yuvib, dazmol qilingan 
kiyimning zapaxini terpet ne mogu. Eski kiyimlarimni internatga berayotuvdim. Tak kak 
savob ham kerak-ku, da, jonim, — deb Zaynabga murojaat qildi. Zaynab ensasi qotsa 
ham bosh irg‘ab, «ha» ishorasini qildi. — Yangi direktorsha kelib, qabul qildirmabdi. 
Slishkom modniy emish. Bolalarga mumkin emasmish. Dopustim, o‘zing 
derevenshinasan, vkusing — nol! Qo‘yib ber boshqalarga. Endi bermayman, plevat 
qilaman men unaqa parazitga. 

---

Shaytanat (3-kitob). Tohir Malik