Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
54
— Urush asoratlarini tugatyapti. 
Bola «Qanaqa asorat? Gapingga tushunmadim?» deganday qarab qo‘ydi. Yaxshiki 
«asoratlaring nima o‘zi?» deb so‘ramadi. So‘ragandami, Kesakpolvon qanday javob 
qaytarishni bilmay gangib qolgan bo‘lardi. 
To‘yib ona sutini emmagan, to‘yib non yemagan Kesakpolvon bolaning bu qilig‘iga 
tushunmadi. 
Ular panjaraga yaqin yerda o‘ynar edilar. O‘zlari o‘yin bilan band, ko‘zlari esa bir arava 
arang sig‘adigan ko‘chada bo‘lardi. Shu ko‘chadan ularga non olib kelishardi! Toshbaqani 
eslatadigan usti yopiq to‘rt g‘ildirakli arava ko‘rinishi bilan barchalarining zimiston 
yuraklariga chiroq yoqilar, «Non kelyapti! Non! No-on!!» degan baxtiyor ovozlar 
yangrardi. Har safar ularning nazarida arava ko‘proq non keltirayotganday bo‘lardi. Shu 
umid bilan yemakxonaga kirishib, yana o‘sha hajmdagi burda nonni ko‘rishgach, «Nega 
ko‘proq olib kelmaydi?» deb o‘ylashar, enagalarining «Sabr qilinglar bolalar, urush 
tugasin, to‘yib-to‘yib non yeymiz», degan gaplariga ishonishardi. Urush tugasa ham 
to‘yib non yeya olmayotgan, hanuz non tashiydigan aravani kutayotgan bolalar sabrga 
ko‘nikib qolgan edilar. Ana shu sharoitda bolaning bir-ikki tishlam nonga qanoat qilishi 
Kesakpolvon uchun ajab hol edi. U «Bola aldayapti, hali berkitiqcha yeb oladi» deb 
poyladi. Yo‘q, bola aldamadi, ertasiga ham, indiniga ham nonni yashirdi. Uni kunda 
poylayotgan Kesakpolvonning sabri ortiq chidamadi. Nonni o‘g‘irlab yedi! Biram 
rohatlandi, biram rohatlandi!.. «O‘g‘irlik rohat keltiradi», degan tushuncha o‘shanda 
tug‘ildi. Tug‘ildi-yu, ongiga muhrlandi. Oradan yillar o‘tib ham bu tushuncha zarracha 
o‘zgarmadi. 
O‘shanda dastlabki o‘g‘irlik nash’asidan mast Kesakpolvonning yo‘lini bola to‘sdi: 
— Nonlarimni qaytarib ber! — dedi u titroq ovozda. 
— Qaysi nonlaringni? — dedi Kesakpolvon undan ko‘zlarini olib qochib. Birinchi marta 
o‘g‘irlik qilgani uchun ham uyaldi, ham bir oz qo‘rqdi. Ko‘zlarini lo‘q qilib tik qaray 
olmadi. Bu odatni u keyinroq kasb qildi. 
— Nonlarimni sen olgansan. Nega olding? Oyimga yig‘ayotganimni aytuvdim-ku? 
— Noningga tekkanim yo‘q, — dedi Kesakpolvon chiyillab, — olgan bo‘lsam non ursin! 
— Poylab yurganingni ko‘rganman, — dedi bola bo‘sh kelmay. — Nonlarimni qaytarib 
ber. 
— Olmaganman! — deb yana chiyilladi Kesakpolvon. So‘ng himoya o‘zining mag‘lubiyati 
bilan yakunlajagini anglab, hujumga o‘tdi: — O‘zi oying qachon keladi? 
— Yaqinda keladilar. Bilib qo‘y: yana o‘g‘irlasang, o‘ldiraman! Men o‘nta odam 
o‘ldirganman. Sen o‘n birinchisi bo‘lasan. 
Odam o‘ldirish qanday bo‘lishini xayoliga ham keltirmagan bola Kesakpolvonni qo‘rqitib 
qo‘ymoqchi edi— muddaosiga yetdi, ammo kutilmagan noxush holga ro‘para bo‘ldi. 
Bolaning sovuq gapidan cho‘chib tushgan Kesakpolvon homiysiga, bolalar uyining zo‘riga 
yugurdi. U beminnat ayg‘oqchiligi evaziga homiydan najot bo‘lishiga ishonardi. 
— Anov bola meni o‘ldirmoqchi, — dedi ezgin ohangda. Bu ohang zamirida «Men o‘lib 
ketsam sen ayg‘oqchisiz qolasan», degan ma’no ham yashiringan edi. Homiy buni 
angladimi yo ayg‘oqchisiga rahmi keldimi, harholda bolaning ta’zirini berib qo‘ymoq 
uchun chaqirdi: 
— Bu yoqqa kel, dushman bolasi, — dedi Homiy. 
— Men dushman bolasi emasman! — dedi bola titroq ovozda. 
U yarim kechada notanish odamlar kelib, onasini usti yopiq qora mashinada olib 
ketishganini biladi. Onasiga «sen xalq dushmanining xotinisan, demak, sen ham 
dushmansan!» deyishganini eshitgan, ammo bu ayblovning ma’nosiga tushunib 
yetmagan edi. Hozir bu ayblovni Zo‘rning tilidan eshitib, yuragidagi yara tirnaldi. 

---

Shaytanat (3-kitob). Tohir Malik