Microsoft Word saodat asri 3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
25
бўлса ҳам, Оллоҳ таоло уни мағфират қилади. 
Фақир мусулмонлар Расули акрам билан хайрлашиб кетарканлар, севинчлари беқиёс эди. 
* * * 
Бир саҳобий қараса, Аммор нимадир қиляпти. Тушунмади. 
— Нима қиляпсан, эй Аммор? — деб сўради қизиқсиниб. 
— Пайғамбаримиз (с.а.в.) ўргатган бир тасбеҳни қиляпман. 
— Нима экан у тасбеҳ? Мен ҳам қилгим келяпти. 
Аммор бунга жавобан: «Бу тасбеҳни биз каби фақир мўминларга ўргатдилар, сенга 
айтмайман», дея олмасди. Оллоҳнинг раҳмати сўнгсиздир. Бир кишига бергани қанча кўп 
бўлмасин, бошқасига берадигани камайиб қолмасди. Ўргатди. 
Орадан бир неча кун ўтарўтмас бу тасбеҳ мўминлар ўртасида кенг ёйилди. Бой ҳам, факир 
ҳам айни тасбеҳни айтадиган бўлди. 
Келиб, Расулуллоҳ (с.а.в.) жанобимиздан шу масалани яна сўрашди: 
— Улар ҳам биз айтаётган тасбеҳни ўрганиб олишди, улар ҳам биз нима қилсак, шуни 
қилишяпти? — дейишди. 
— Бу нарса Оллоҳнинг икроми ва эҳсонидир, хоҳлаганича беради, — деб марҳамат 
қилдилар. 
* * * 
Аччиқ хабар келди: Усмон ибн Мазъун вафот этди, дейишди. Бу хабар Набиййи акрам 
(с.а.в.) жанобимизни ниҳоятда қайғуга солди. Самимий бир мусулмон эди. Уйига бордилар. 
Пешонасидан ўпдилар. Кўзларидан оққан муборак ёшлар Усмоннинг юзига томар эди. 
Усмонга ва оиласига бошпана берган Умму Ало исмли хотин қайғуга ботган, йиғлар эди. 
— Оллоҳнинг раҳматини тилайман сенга, эй Усмон. Ҳеч шубҳа қилмайманки, Оллоҳ сенга 
икром кўрсатгандир, дерди. 
Жанобимиз унга юзландилар: 
— Қаердан биласан Оллоҳнинг унга икромда бўлганини? — деб сўрадилар. 
— Қурбонингиз бўлай, эй Оллоҳнинг расули, билмайман, аммо шундай умид қиламан. Бу 
сўзларни айтишимга сабаб — Усмоннинг гўзал аҳлоқидир. 
— Усмон ҳозир ҳақиқий оламга кетган. Мен унинг ҳақида хайрли умид қиламан. Аммо 
гарчи мен Оллоҳнинг пайғамбари бўлсамда, менга қандай муомала кўрсатилишини билмайман. 
Бу сўзлар Умму Алога таъсир этди. 
— Агар Усмон ҳақида буларни айта олмасам, демак, бошқаси ҳақида ҳеч бир нарса 
айтмайман, — деди. 
Усмоннинг жасади ҳозирланиб, дўстларининг елкаларида охират сафарига чиқди. Ҳаёти 
давомида қилган яхшиёмон амаллар унга ҳамроҳ эди. Бир оздан кейин дўстлари ортга қайтишга 
мажбур бўлишади, шунда у амаллари ила ёлғиз қолади. 
Усмон қабрига қўйилди. Устига тупроқ тортиб бўлингач, Жаноби Расулуллоҳ (с.а.в.) бир 
тош келтириб, Усмоннинг бош тарафига қўйдилар. 
Муҳожирлардан Бақиъ қабристонига илк кўмилган эркак Усмон ибн Мазъун бўлди. 
Қабристонда Пайғамбаримиз (а.с.) бир хотинни кўрдилар. Ёқасини йиртар, пийпаланар, 
бақирачақира йиғлар эди. Ёнидан ўтастиб унга: 
— Оллоҳдан қўрк ва сабр қил, — дедилар. 
Хотин бошини кўтарди. Дардига бировнинг аралашишини истамаслигини билдирадиган 
бир ифода ила: 
— Бор, ишингни қил. Менинг бошимга келган дард сенинг бошингга келган эмас, — деди. 
Бу сўзлари билан: «Сен нимани ҳам тушунар эдинг? Менинг ёнимга боласи ўлган келсин!» 
демоқчи бўларди. 
Ҳолбуки, Расулуллоҳ жанобимиз Бадрдан қайтганда қизларининг вафоти устидан 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий