Microsoft Word qahramon mumina ayollar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
51
- Отажон, мен бир аёлман. Мен ҳам бошқа аёлларнинг хоҳлаганини истайман. Улар эришган 
мол-дунёга мен ҳам ноил бўлишни хоҳлайман. Мени ўз ҳолимга қўйинг, ўз ишимни ўзим ўйлаб, 
бир қарор берай, — деди. 
Ҳазрати Али (розийаллоҳу анҳу) вазиятни тушундилар. 
- Аллоҳга қасамки, сен айтгандек бўлмайди, эй қизим! Бу фикр сендан чиқмаган. Бундай 
гапни шу икки кишидан бошқа ҳеч ким айтмайди, - дедилар. 
Сўнгра жаҳл билан ўринларидан туриб: 
- Валлоҳи, сен менинг айтганимни қилмагунингча улар билан асло гаплашмайман, — 
дедилар. 
Ҳасан ва Ҳусайн (розийаллоҳу анҳу) оталарининг жуда ҳам ғазабланганини тушундилар. 
Этакларига ёпишиб: 
- Отажон, ўтиринг, - дедилар.
— Валлоҳи, сизнинг хафа бўлишнгизга биз чидолмаймиз. Эй Умму Кулсум, сен ишни 
отамизга қолдир, — дея ёлворишди. 
Умму Кулсум ҳам: 
- Майли, отам айтганидек бўлсин, - деди. 
Бироз олдин шиддатли бўроннинг бошланишидан хабар берган қора булутлар тарқалиб, 
уйнинг ҳар тарафига яна ҳузур-ҳаловат қайтиб келди. 
Ҳазрати Али (розийаллоҳу анҳу) бева қизини биродарининг ўғли Авн ибн Жаъфар билан 
никоҳладилар. Эҳтиёжлари учун Умму Гулсумга 4000 дирҳам пул бердилар. 
Ҳазрати Алининг (розийаллоҳу анҳу) шаҳид бўлиши 
Умму Гулсум Авн ибн Жаъфар билан бахтиёр яшай бошлади. Чунки Ибн Жаъфар отаси 
каби юмшоқ табиатли ва нозик қалбли, ақлли киши эди. Умму Кулсум ҳам эрининг ҳақларини 
ҳурмат қилувчи вафодор завжа эди. 
Бир куни Умму Кулсум отасига суиқасд уйиштирилгани ҳақидаги совуқ хабарни эшитиб 
қолди. Отасининг ҳузурига келганида, Ҳазрати Али (розийаллоҳу анҳу) вужудларига тарқалган 
заҳар таъсиридан ҳушсиз ётардилар. Котил Абдураҳмон ибн Мулжам тутилиб, қўллари 
боғланган ҳолда олиб келинди. 
Умму Кулсум отасини чексиз даражада севар эди. 
- Отажан, отажон! Отамга ҳеч нарса қилмайди, эй Аллоҳнинг душмани, Аллоҳ сен разилни 
расво қилади, - деди у. 
Ибн Мулжам: 
- Сен ким учун йиғлаяпсан? Бекорга йиғлама, валлоҳи, мен бу қилични минг дирҳамга 
олдим. Минг дирҳамга заҳарладим. Шу қадар заҳарладимки, агар бу қиличнинг зарбаси бутун 
Миср халқига урилганида ҳеч ким соғ қолмасди, — деди. 
Ҳазрати Али (розийаллоҳу анҳу) заҳар таъсиридан вафот этди. Умму Кулсумнинг кўз 
ёшлари селдек оқди. Бу воқеадан сўнг мусибатларнинг кети узилмай, устма-уст кела бошлади. 
Бироқ Умму Кулсум бу аламларга жасорат ва матонат билан чидади. 
Карбало тупроқларида амалга оширилган буюк фитна, даҳшатли қатлдан сўнг у бутун Куфа 
халқига қарата шундай хитоб қилди: 
— Аллоҳ таолага ҳамд ва Расулига салоту салом ила сўзимни бошлайман. Эй Куфа халқи! 
Эй вафосизлар, эй ёрдам этамиз, деб ёрдам этмаганлар! Ортиқ кўзёшлар тинмайди, фарёдлар 
узилмайди. Сиз қасамларингизни бузиб, алдов воситаси қилишингиз билан худди ўзи тўқиган 
нарсани пишиқ-пухта бўлганидан сўнг парча-парча қилиб, бузиб-чуватиб ташлаган хотинга 
(Наҳл, 92) ўхшайсиз. Сиз роса гулдираб, ёмғир ёғмаган булутга ўхшайсиз. Ҳусайнни чақириб, 
душманларга топширишдан бошқа нима иш қилдингиз? Сиз ишга ярамайдиган тупроқ кабисиз. 

---

Қаҳрамон мўмина аёллар