Microsoft Word navoiy nasoyimul-muhabbat lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
246
 Muhib
– haqiqat, ma’no, ya’ni botin ahliga mansub shaxs. Muhiblarning «asli tuproqdandir. 
Tuproq taslimiyat va rizoni tamsil etar». Shunga ko‘ra, muhib taslimiyat shavqi va rizo shukuhi ichida 
kun kechirgan. Muhib «Haqqal yaqin» bosqichida Alloh visoliga vosil bo‘lgan. 
 Nafas
– g‘aybdan tug‘ilgan latif hollar va qalbning ishq o‘tidan farahlanishi. Abulkarim 
Qushayriyming ma’lumotiga ko‘ra, Abu Ali Daqqoq, «Muhib (oshiq) uchun nafas holi bo‘lmasa, 
(mushohadaga) toqati yetmaganidan halok bo‘lur», degan ekan. 
 Obid
– ibodat qiluvchi. Ibn Sinoga ko‘ra, «dunyoning zavq va ne’matlaridan yiroqlashgan 
kimsaga zohid; nofila ibodatlar, turli duo va boshqa ibodatlarga o‘zini bag‘ishlagan kishiga obid» 
derlar. Obidlarning ibodatlari: namoz o‘qimoq, ro‘za tutmoq, hajga bormoq, nafsga daxldor orzu-
havaslarni yengib, tarki dunyo qilish orqali oxiratni sevmoqdir. Obidlar bir-birini ranjitib, bir-biriga 
ozor yetkazgani uchuk ular avom toifasiga nisbat berilgan. Shuningdek, ularning tabiatida kibr, hasad, 
xusumat, fisq va g‘animlik singari illatlar ham tez-tez ko‘zga tashlanib turgan. Zero, obid shubha va 
da’vo odami erur, Ibn Hanbal: «Olimning obiddan ustunligi oyning yulduzlardan ustunligi kabidir», 
demish. 
 Ogoh
– voqif, orif, oshno, xabardor, uyg‘oqlik. Tasavvufda holdon, anglagan, to‘g‘ri yo‘lga 
tushgan Haq odami. Qalb ko‘zi ochiq valiy, «Haq tajalliysi nogoh kelur, ammo dili ogohga kelur» 
(Najmiddin Roziy). 
 Orif
– irfon sohibi, anglagan va tanigan. So‘fiylarning nuqtai nazarida irfon Alloh tuhfasi bo‘lgani 
uchun ilmdan ustun erur. Orif–Allohning shuhud, asmo va sifotlarini idrok etgan, mavhum borlig‘idan 
kechib, Haq borlig‘i ila bor bo‘lgan kishidir. 
 Ofoq
– ufqlar; insonga nisbatan tashq borliq olami, zo-hiriy olam, jismoniy olam. 
 Ramz
– ma’nosi yashirin, sir tutilgan biror so‘z, ibora yoki tushuncha; belgi, ishorat. Sarrojning 
ta’riflashicha, «ramz – so‘z zohirining zamirida yashiringan va ahli dildan o‘zga kishi anglay 
olmaydigan yashirin ma’no». Lug‘aviy ma’nosi – biror bir narsaga to‘la-to‘kis ishonmoq va chin 
ko‘ngildan unga bog‘lanmoq. Keng ma’noda esa– biror a’mol, haqiqat yoki axloqiy-diniy ta’limotga 
aloqadorlik va komil e’tiqod bilan ularga vobasta bo‘lish.