Microsoft Word murdalar ziyouz com doc

O‘LIMNING BAHOSI 
Matluba zinapoyalardan tushib, tashqariga chiqqunicha xuddi najasxonadan 
o‘tayotgandek nafasi qaytdi. To so‘nggi zinapoyani bosgunicha har tashlagan qadamida 
o‘zini la’natladi. Dastlabki soniyalarda bu yerga kelib xato qilganini anglab, pushaymon 
edi. Uning o‘ziga bo‘lgan nafrati bu pushaymondan tug‘ilmadi. Ko‘ngilga taskin bera 
olguvchi «olishuv» bo‘lmagani, ulardan baland kelish u yoqda tursin, hatto teppa-teng 
gaplashishga jur’ati yetmagani, eng muhimi — bu xonadondan besamar ketayotgani 
uning g‘azabini qo‘zg‘otgan edi. Ba’zan odam achchiqlansa g‘azab toshlarini birovga otib 
humoridan chiqadi. Hozirgi holatda esa, Matluba g‘azab toshlarini faqat o‘zigagina ota 
olardi. 
Alhol, Matlubani dardga solgan yana bir sabab bor: Matluba kundoshining yayrab-
yashayotganini anglab, avval ichi kuydi, so‘ng rashk qildi. Yo‘q, eriga nisbatan emas, 
o‘sha qoshu kipriklarigacha malla Samandarga rashk qildi. Eri do‘stini «zo‘r olim, faqat 
Maskov bilan gaplashadi», — degan edi. Ana shunday zo‘r odamni bir buzuqning quliga 
aylanishiga Matluba toqat qila olmadi. «Bu itdan tarqagan g‘arko‘zga er hayf. Nima qilib 
bo‘lsa ham ajratib yuboraman. Yursin menga o‘xshab beva bo‘lib...» Matluba xayolidan 
yarq etib o‘tgan bu fikrni chuqurlashtirmadi. Hatto qanday qilib ajratib yuborishini 
o‘ylamadi ham. Buni keyinroq mulohaza qiladi. «Samandarga borib hammasini aytaman. 
Qiz olmaganini bilib qo‘ysin...» deb qaror qiladi-yu, ammo ahdini amalga oshirishni 
galga solaveradi. Bu galga solishi ham besabab emas. Avvaliga ajratib yuborishni 

---

Murdalar gapirmaydilar (qissa). Tohir Malik