Microsoft Word murdalar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
114
«Baribir tupurdim! O‘lganimdan so‘ng ko‘tarib olib borishadimi yo hojatxonaga tashlab 
yuborishadimi — menga baribir. Sen qizim, buvingga tayinlab qo‘y: hadeb meni 
qarg‘ayvermasinlar. Uch-to‘rt kun bo‘lsa ham tinch yashay. Kelsang o‘zing kel, buving 
kelmasin. To‘x-ta, buvingga qo‘shilib sen ham meni qarg‘ayotganing yo‘qmi?» 
«Nimaga qarg‘ayman, dada?» 
«Tursunaliga ro‘para qilganim uchun-da. Lekin, sen bilib qo‘y: bu mening kallamdan 
chiqqan aql emas edi. Alvasti o‘gay onang aytuvdi, men laqmaga ma’qul keluvdi. 
Qarg‘asang o‘shani qarg‘agin. Lekin... o‘zing ham Tursunalini yaxshi ko‘rarding-ku, a?» 
«Yaxshi ko‘rardim, dada». 
«Yaxshi ko‘rsang baxtsiz emas ekansan-da? Buni buvingga aytgin. Og‘zimiz endi 
oshga yetganida, boshimiz toshga yetdi. Oxirgi marta boqqa borganimiz esingdami? 
O‘choq tagidan topgan taqinchoqlarimiz esingdami? «Qorashaqshaq» buni boshqacha 
tushunibdi. Yangi direktor bilan o‘ynashib, shuning haqqiga olgan, deb o‘ylabdi u 
haromi. Seni fohisha deb hisoblaydi. Senga avvallari aytmovdim, dardim ichimda edi. 
Menga tegmasidan avval o‘zi shunaqa bo‘lgan. Shuning uchun boshqalarni ham o‘ziga 
o‘xshatadi, u haromi. Qarg‘asang o‘shani qarg‘a. O‘choq tagidan topgan taqinchoqlarni 
taqib oluvding. O‘lib yotganingda qarasam, ziraklaring ham, uzuklaring ham yo‘q. O‘zing 
olib qo‘yganmiding yo... ering olib qo‘yuvdimi?» 
Nafisa bu savolga javob bermay ma’yus tikilib turaverdi. 
«Bilmaysanmi? Unda seni o‘ldirgan odam olib qo‘ygan. Nafis, qizim, ayt, seni kim 
o‘ldirdi? Yoningdagi yigit kim edi? Faqat «o‘ynashim edi», demagin. Men ishonmayman. 
Sen unaqa shilta emas eding, qizim. Seni ering o‘ldirmagan, undan gumonim yo‘q. Agar 
u o‘ldiradigan bo‘lsa, Tursunalini o‘ldirardi. U Tursunalini yaxshi ko‘rishingni bilardi. Bir 
marta mast bo‘lvolib menga yig‘lagan, senga aytuvdim. «Tursunali bilan uchrashmasin», 
deb yalingan. O‘ldiradigan odam bunaqa bo‘lmaydi. Unda kim o‘ldirdi seni? Karvon 
bormaganmidi uyingga? O‘choqni buzgan kunim bir nimani sezib is olganday bo‘luvdi. 
Meni ko‘rolmaydi u nokas. Bog‘ qorovulligini mendan olgunicha atrofimda itpashshadek 
aylandi. Keyin-keyin qiliq chiqardi. Mening gumonim o‘shanda. Sayfini tanirding, a? 
Yettinchi bo‘limning boshqaruvchisi. Senga sovchi qo‘ydirganida unamaganman, 
esingdami? O‘sha Tursunali bilan gap talashib qolganida Karvon «Sen hali xo‘ja-yinga 
gap qaytaradig‘on bo‘p qoldingmi!» deb itday po‘palab tashlovdi. Men o‘rtaga 
tushmasam o‘lib ketardi, bola bechora. He, attang... shu gaplarni milisaga aytsam 
bo‘larkan...» 
Nafisa otasining gaplariga e’tibor bermay tisarila boshladi. 
«Qizim, ketma, sen kelib, azoblarim sal nari bo‘lyatuvdi. Meni qutqar, qizim...» 
«O‘zimning azoblarim o‘zimga yetadi, dada». 
«Azob? Qanaqa azob? O‘lgan odamda qanaqa azob bo‘ladi? O‘lim hamma azoblardan 
qutqaradi-ku?» 
«Yo‘q, dada, o‘lim siz bilan men uchun azoblarning boshlanishi...» 
«Unday dema...» 
«Yaqinda o‘zingiz ko‘rasiz...» 
Shunday deb ko‘zdan yo‘qoldi. Toshboltaning qulog‘iga azobli faryod ovozi eshitilib, 
atrofiga alang-jalang qaradi. Is bosgan ayvon shipi, bo‘yog‘i ko‘chgan ustundan boshqa 
hech nima ko‘rinmadi. 
Kimdir ingradi... Kimdir oh urdi...