Microsoft Word marsga hujum ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
41
ko‘lankalarga qo‘l siltar edilar, uning yuragi qandaydir musiqa tovushini eshitgandek bo‘ldi va Spender 
bunday tovush beruvchi cholg‘u sozi qanaqaligini tasavvur qilishga urinib ko‘rdi... Shahar arvohlarga 
limmo-lim edi. 
— Hoy, kim bor? — qichqirdi Biggs qaddini g‘oz tutib va kaftlarini og‘ziga karnay qilib. — Hoy, bu 
shaharda jon zoti bormi, ovoz bering! 
— Biggs! — dedi kapitan. Biggs jim bo‘ldi. 
Ular tosh taxtalar yotqizilgan ko‘chalarga qadam bosishdi. Endi ular shivirlab gaplashishar edi, 
chunki ular go‘yo ochiq osmon ostidagi ulkan qiroatxonaga yoki bosh uzra  yorqin yulduzlar-u, 
shabada esib turgan dahmaga kirib qolgandek his etmoqda edilar o‘zlarini. Kapitan ovozini ko‘tarmay 
gapirardi. U shahar aholisi qayoqqa ketganini, ular qanaqa odamlar bo‘lganini, ularga qanday qurollar 
hukmronlik qilganini, ular nimadan qirilib ketganini bilishni istardi. U past ovozda savollar berardi: ular 
bunday asriy shaharni qanday qurishdi ekan? Ular Yerda bo‘lishganmikan? O’n ming yillar muqaddam  
yerliklarga shular nasl qoldirganmikan? Ular ham bizdek sevib, yomon ko‘rishganmikan? Ular ham 
ahmoqlikka yo‘l qo‘yishganda bizdek holga tushishganmikan? 
Ular tosh qotib qolishdi. Oylar bamisoli ularni sehrlab, muzlatib qo‘ygandek edi; yengil shamol 
ularni yelpir edi. 
— Lord Bayron, — dedi Jeff Spender. 
— Qanaqa Lord? — kapitan unga burildi. 
Lord Bayron, shoir, XIX asrda yashagan. Juda ilgari u bir she’r yozgan edi. Bu she’r mana bu 
shaharga juda ham mos keladi va marsliklar his qilishlari kerak bo‘lgan tuyg‘ularni ifoda etar edi. Agar 
uni his qiladigan bitta-yarimta odam bu yerda qolgan bo‘lsa! Bunday she’rlarni so‘nggi marslik shoir 
yozishi mumkin edi. 
Odamlar qimir etmay turishardi. Ularning soyalari ham qotib qolgan edi. 
— Bu qanday she’r ekan? — so‘radi kapitan. 
Spender og‘irligini ikkinchi oyog‘iga soldi, qo‘lini ko‘tardi, nimanidir eslagan bo‘ldi, bir lahza ko‘zini 
qisib turdi, keyin u past ovozda shoshmasdan she’rni o‘qishga tushdi, hamma undan ko‘z uzmay 
tinglay boshladi: 
 
Tunlari kezmoqlik na hojat endi, 
Qalbimiz sevgiga  limmo-lim — mana. 
Borliqni to‘ldirgan kumush oy nuri, 
Sevgi dostonidan so‘ylar rosmana. 
 
Shahar kumushrang tusda, baland, unsiz. Odamlarning nigohi oyga qadaldi. 
Qilich qayrar o‘zin pichoqqa, 
Yurak yormoq bo‘lar vujudni. 
Axir mangu olov qayda bor, 
Qalb baxsh etdi ishqqa bor-budni. 
 
Oy intilar Yer sari taqir, 
Azbaroyi sevgi zo‘ridan. 
Tunlari kezmoqlik na hojat endi, 
Oydinning yo‘q farqi qalbim qo‘ridan. 
 
Yerliklar shahar markazida unsiz turar edilar. Tun osmoni ochiq va bulutsiz edi. Shamolning 
hushtagidan boshqa tiq etgan tovush yo‘q edi. Ularning ro‘parasida maydon yastanib yotardi. Koshin 
uzra qadimgi jonivorlar va odamlarning suratlari aks ettirilgan. Ular tik turgancha tomosha qilar 
edilar. 
Biggs birdan o‘xchidi. Ko‘zlari xiralaщdi. Qo‘lini og‘ziga bosdi-da, vujudi titrab yutindi, ko‘zlarini 

---

Marsga hujum (roman). Rey Bredberi