Microsoft Word marsga hujum ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
105
yashashni qaysi ayol xohlamaydi. Birdan u qattiq qarsak chaldi-da, qah-qah urib kulib yubordi. Ha, 
bo‘lmasa-chi! Telefon daftarchasini ochib ko‘rdi-da, xalqaro telefon tarmog‘i orqali Nyu-Teksas-
Sitidagi eng yirik pardozxona raqamini terdi. Baxmal qoplamali, hashamdor pardozxonadan boshqa 
qaerdan ham qidirarding ayolni, bu yerda u goh u oyna, goh bu oyna o‘rtasida yugurib yurgan, 
yuziga har turli moyupalarni chaplayotgan, elektr quritgich ostida o‘tirgan bo‘lishi kerak! 
Qo‘ng‘iroq uzoq jiringladi. Simning narigi uchida kimdir go‘shakni oldi. 
 Ayol ovozi yangradi: 
— Allo? 
— Agar yozib olinayotgan bo‘lsa, — chertib-chertib dedi Uolter Gripp, — men boraman-da, la’nati 
pardozxonangizning kulini ko‘kka sovuraman. 
— Hech kim yozib olayotgani yo‘q. — Javob berdi ayol ovozi. — Allo, allo, nahotki u yerda tirik 
odam bo‘lsa! Qaerdasiz? 
Ayol shodon chiyilladi. 
Uolter stuldan ag‘darilib tushayozdi. 
— Allo... — U ko‘zlari yongancha sakrab oyoqqa turdi. — E, xudo, bu qanday baxt, ismingiz nima? 
— Jeneveva Selzor! — ayol go‘shakka yig‘lab gapirdi. — Oh, xudo, kim bo‘lishingizdan qat’i nazar, 
ovozingizni eshitganimdan shunday xursandmanki! 
— Men Uolter Grippman! 
— Uolter, salom, Uolter! 
— Salom, Jeneveva. 
— Uolter. Qanday ajoyib ism. Uolter, Uolter, Uolter! 
— Rahmat. 
— Axir qaerdasiz, Uolter? 
Qanchalik mehribon, quvnoq, nafis ovoz... U ayol erkalab shivirlab gaplashishi uchun go‘shakni 
qulog‘iga qattiqroq bosdi. Uning oyog‘i chalinib ketmoqda edi. Yuzi lov-lov yonardi. 
— Men Merlin-Villijdaman, — dedi u. — Men... 
Zzzz. 
— Allo? — Shoshib qoldi Uolter. 
Zzzz. 
U dastakka urib ko‘rdi. Hech gap yo‘q. 
Allaqaerda shamol simyog‘ochni ag‘dargan. Jeneveva Selzor ham qanday tez paydo bo‘lgan bo‘lsa, 
shunday tez g‘oyib bo‘ldi. 
Uolter raqamni terdi, biroq apparat gung-lol edi. 
— Hechqisi yo‘q, uning qaerdaligini endi bilib oldim-ku. 
Uolter yugurib uydan chiqdi. Ertalabki quyosh nurlari ostida u begona garaj ichidan sport 
mashinasini orqa bilan haydab chiqdi, orqa o‘rindig‘iga uydan olgan oziq-ovqat mahsulotlarini tashlab 
qo‘ydi va soatiga sakson mill tezlik bilan Nyu-Teksa-Sitiga qarab uchib ketdi. Ming mil, o‘yladi u. 
CHida, Jeneveva Selzor, men seni uzoq kuttirib qo‘ymayman! 
Shahardan chiqar ekan, u har bir muyulishda chinqiratib signal berardi. 
Kun botardi, ayovsiz poygali kundan keyin u mashinani yo‘l chekkasiga burib to‘xtatdi, oyog‘ini 
qisgan botinkalarini yechib tashladi, o‘rindiqqa cho‘zildi-da, hashamdor shlyapasini horg‘in ko‘zlari 
ustiga tortib qo‘ydi. U sekin, bir tekisda nafas olar edi. Oqshom qorong‘iligida sarin shabada esar, 
yulduzlar quvnoq jimjima qilar edi. CHor atrofda qadimdan-qadim Mars tog‘lari savlat to‘kib turardi. 
Yulduzlarning nurlari shaxmat donalari kabi moviy yonbag‘irlarga tutashib ketgan Mars shaharchasi 
minoralari ichida jimirlar edi. 
U uyqu bilan bedorlik o‘rtasidagi allaqaerda ivirsigancha cho‘zilib yotardi. U shivirladi: Jeneveva. 
So‘ng asta xirgoyi qila boshladi. “Eh, Jeneveva, azizim, o‘taversin yillar bir-birin quvlab. Lekin azizim 
Jeneveva...” Uning ko‘ngli xotirjam edi. Quloqlari ostida ayolning past, mayin, bir maromdagi ovozi 
jaranglardi: “Allo, hoy Uolter! Hech kim yozib olmayapti. Axir qaerdasan, Uolter?” 

---

Marsga hujum (roman). Rey Bredberi