Microsoft Word mantiqut-tayr ziyouz com doc

POKDIN YIGIT VA UNING SO’ZLARI 
 
Bir pokdin yigitdan bunday so‘zlarni eshitdim: 
- Kamina o‘ttiz yoshga to‘ldim, shu yillarda goh yaxshi, goh yomon kunlarni ko‘rdim. 
Ismoil kabi g‘am chekmadim. Axir, Haq amri bilan otasi uning boshini olmoqchi edi. Shu 
yoshdagi har bir yigit umrida bir lahza bo‘lsa-da, o‘zini Ismoilday his etsa edi. Axir inson 
Ismoil kabi tabiati bo‘lsa ekan. 
Allohning roziligi uchun nima ish qilsam ekan, deb kecha va kunduz zor-intizor 
sha’mdek yonaman. Goh abri navbahor, ya’ni ilk bahor yomg‘iriday ko‘z yoshi to‘kaman. 
Ey birodar, sen sha’mning yorug‘ini yaxshi ko‘rasanu, uning boshi otashda ekanini 
ko‘rmaysan. Menga tashqaridan qarab turgan odam ham oxirat yo‘lini o‘ylab, dilim 
yonib-kuyayotga-nini bilmaydi. 
Gohida o‘zimni chavgonning go‘yi — to‘piday his etaman, boshim qaerda, oyog‘im 
qaerdaligini bilmay, sarsonman. O’z vujudimdan (oxirat, iqbolim uchun) hech foyda 
ko‘rmadim. Vujudim foyda topgandir, lekin men topmadim. 
Ey darig‘o, (Haq yo‘lida) biror do‘st-yorim yo‘q. Behuda, befoyda, bekorchi ishlar bilan 
umrimni zoe’ qilmoqdaman. Yaxshi, xayrli ishlarga quvvatim yetmasligini bilaman. Lekin 
buni bilganimdan foyda yo‘q. Shu vaqtlarda, bu zamonda men kabi ojiz va bechora yo‘q, 
Haqdan o‘zga men uchun chora qiluvchi g‘amxora yo‘q.