Microsoft Word kr sh xolmirzayev 2 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
12
— Омон ака, ҳайвонларга раҳмингиз келмайдими? Отар эмишсиз? — деди. 
— Шу гапни айтган бекор айтипти, — деди Омон. 
— Бўлмасам нималарни отасиз? 
— Нимани отишимни истар эдингиз? 
— Билмадим энди, масалан, қутирган ҳайвонларни, молга ўрганган бўрини, ишқилиб, одамларга 
шикаст етказадиган жондор борки, у ўлимга маҳкум... 
Омон мерган сомсахонани тўсган тахта деворга бир нафас қараб турди-да, секин ҳикоя қилди: 
— Бир куни Кунтегмасдан чиқсам, бир эшакли шудгорда чирқиллаб келяпти. «Ҳа?» дедим. Халачўп 
билан орқани кўрсатади: нима деганини тушунмайман. У ёққа қарасам, йўғонлиги болдирдай бир илон 
ўрмалаб келяпти. Отдим. Илонни кўзламай отсанг ҳам ўқ тегади, дейдилр. Бекор гап... Кўзлаб отдим. 
Илон жойида қолди... — Омон ниҳоят кулимсиради. — Уни отишим мумкин эди-я? 
Муштумини иягига тираб тинглаётган мухбир ишшайиб: 
— Йўгонлиги қандай дедингиз? — деб сўради. 
— Болдирдай. 
Мухбир у ёқ-бу ёққа қараб қиқиллаб кулди-да: 
— Ие бу сиз аждаҳоларни ештан миллий қаҳрамонларимиз традициясини давом эттираётган киши 
экансиз-ку, ака! Сизни мақташ керак экан! — деди. 
Нариги столдагилар кулишди. Омон унга ўқрайиб турди-да, пиёласидаги чойни унинг юзига сепиб 
юборди. Мухбир бошини эгиб қолди. 
— Кетдик, — деди Омон Ҳамдамга. 
Омон уйга қайтиб келганида, хотини тағин сигирни эслаб: 
— Жониворнинг бир эмчаги шишиб қизариб кетган экан, менам билмаган эканман, — деди. 
— Ўзи қалай? 
— Овқат емаяпти. 
— Сўямиз. 
Омон эртаси куни сигирни сўйди. Бели синиб кетган экан. Ярим гўштни қўшниларга улашиб 
беришди, ярим гўштни қовуриб, хумга солишди. 
Шундан кейин қишлоқда Омон сира кутмаган воқеа содир бўла бошлади: қўшнилар бирин-кетин 
жанубга — Бандихон чўлига кўчиб кета беришди: чўлқувар бўлиб... Омон уларни гангиб кузатар, бу 
қишлоқни, шимолдаги Олатоғни ва унда бор арчазорлару ҳайвон-паррандаларни ташлаб чўлга — 
пашша қайнаган қизириқ чўлга тушиб кетаётганларини ақлига сиғдиролмасди... 
Қовунни кўриб қовун ранг олгани шуми — ҳадемай қишлоқ бўшаб қолди. 
Бу энди қишлоқ эмас, сатти чордевор эди: томлари бузилган, ёғоч тўсинлари ҳам олиб кетилган. Тез 
орада у ерда каламуш ва сичқонлар кўпайди. Кейин эса уларнинг кушандалари бойқушлар кўпайди: 
баъзиси кундуз кунлари ҳам девор кемтикларида ҳурпайиб ўтирар эди. 
Омон негадир буларни сира отмас, аксинча, уларни узоқ-узоқ томоша қилишни яхши кўрар, баъзан 
кечалари ташқарига чиқиб бойқуш сайрашини эшитганда — юрак сесканиши қайда! — паришонхотир 
бўлиб тек қоларди. 
Шунда у бу тун қушларининг мунгли ҳамда нимаси биландир тунга ўхшаб кетадиган унларига 
аллақандай сингишар, гўё ўзи ҳам шу тунга, шу мунгли унга, бойқушга айланиб қоларди. 
Уйда хотиннинг ғишинг-ғишинги кўпайган эди. 
— Ёввойи одамларга ўхшаймиз... Сиз кетганда, кундуз куниям қўрқаман бу ерда... Ёш бола бир ўзи 
марказга қатнайди. Ҳадемай қиш киради... 
— Мен ҳеч қаёққа бормайман... Мен ҳам шунинг ёшида қатнар эдим марказга... — деб қўярди Омон. 
Бир кеча боёқиш жуда зорланди: 
— Шамоллапти ўғлингиз. Ичирай десам, сут йўқ, томоғига малҳам бўларди. Тоғдаги 
жуваналарингиз инак бўлгунча косамиз оқармас экан... 
— Хотин, чидасанг — шу, чидамасанг жўна! — деди Омон. 
Хотин бир муддат бошини хам қилиб турди-да: 
— Майли. Талоқ қилсангиз... — деди. 
— Бор. Талоқсан, уч талоқ! — Сўнг айвонга чиқиб бирпас турди-да, қайтиб кириб, ўғлига: — Сен 
қол... Анавидай милтиқ олиб бераман, — деди. 

---

САЙЛАНМА. Шукур Холмирзаев. 2-жилд