Microsoft Word kiprikda qolgan tong ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
49
— Э, шошма, ошни еб кейин кетасан. Атиги ярим соат кутгин. 
— Ўлмас, бир чўқим ош еб кетинг, — деб ялинди Зуҳро. — Шошилманг, ҳамма 
ишларингизни ўзим тахт қиламан. 
— Дачага кириб китобларимни, қўлёзмаларимни олишим керак. Уйга қараб турадиган одам 
топишимиз зарур. Иш кўп. Улгурмаймиз. 
— Боғда укангиз Акмалжон коляпти-ку. Уйда синглингиз Мавжудахон қолади. 
Барибир Ўлмасни гапимизга кўндиролмадик. 
Дам товоқни очиб, хил-ҳил бўлиб кетган сур гўштларни иккита нон орасига қўйиб, қоғоз 
пакетга солдим. Абдужаббор бериб юборган нарсаларни қайтадан коробкага жойлаб кўйдим. 
Зуҳро «Винограднмй сок» шишачасини опчикиб, сиққанча шакароб солиб олди. 
Ўлмасга ош ейиш насиб қилмади. 
«Насиб қилса келар Шому Ирокдин, насиб қилмас кетар қошу қобоқдин» деган ҳикматни 
эсладим. 
Ўларни Кибриё опа билан липа тагигача кузатиб чиқдик. 
— Ризқинглар уйларингдан узилмасин, — деб орқаларидан қараб қолдик. 
* * * 
Ўлмасни Ёзувчилар боғидаги липа тагида Кибриё опа билан икковимиз кузатиб қолган ўша 
кун тўқсон учинчи йилнинг иккинчи сентябри эди. 
Ана шундан кейин уни бир марта кўрдим холос. Унинг жуда ҳам оз қолган умри ҳали 
Москва, ҳали Тошкент касалхоналарида чидаб бўлмас уқубатларда ўтаётган эди. 
Ўша куни Ўлмас менинг ёрдамимсиз ўзи ош дамлаётганди. Унинг энг қадрдон дўстларидан 
бири Турғун Азизов «Жигули»сини чўғи тортиб ерга туширилган ўчоқ олдигача ҳайдаб келди. У 
ўриндиқдан катталиги патнисдек қўшқават фанера олиб Улмасга узатди. Ўлмас капгирни менга 
бериб фанерани олди. Бу Ўлмаснинг тиззага қўйиб хат ёзиши учун, қаёққа борса чемоданда 
олиб юрса бўладиган қилиб тайёрланган махсус «ёзув столи» эди. 
Ўлмас Москва касалхонасида қолган, унга қанчадан қанча қувонч берган, қўлингиздаги 
«Қизимга мактубларни» ҳадя қилган ёзув столининг эшигини хизматчилар энди ахлатга қўшиб 
қайгадир обориб ташлаган бўлсалар керак деган гумонда эди. 
Турғуннинг 6у совғаси Ўлмасга нажот «эшиги» бўлиб туюлган эди. 
Зуҳро шамолни раво кўрмай, совқотганда нафаси билан иситиб Умидани ялаб-юлқаб ўн 
саккиз ёшга етқизиб келди. 
Умида орзу-армонлардан бино бўлган бир сабий. Ўлмаснинг руҳи уни ҳамон ғойибдан туриб 
парвариш қилади. 
Бугун у тенгдошлари қатори буюк даргоҳ — Мирзо Улуғбек номидаги Ўзбекистон Миллий 
университети остонасига қадам босади. Бу Ўлмаснинг орзуси эди. Ота орзуси, ота нияти, ота 
тилаги албатта ижобат бўлади. 
Ҳозир уни дадасининг руҳи кузатиб келяпти. 
Умида энди катта қиз бўлиб қолгани учун Зуҳро унинг университетга қандоқ кийиниб 
боришини ўзига қўйиб берди. 
Зуҳро унга қараб ишқилиб боламга кўз тегмасин-да, деб бирдан улғайиб қолган қизига 
меҳр билан қараб турарди. 
Университет ҳовлиси узоқ-яқиндан келган йигит-қизлар билан гавжум. Зуҳрони ҳам, 
Умидани ҳам ҳеч ким танимайди. Лекин негадир ҳамманинг кўзи уларда эди. 
Шивир-шивир бошланди. 
— Ўлмас Умарбековнинг қизи. 
— Худди дадасининг ўзи-я! 
— Дадасига жудаям ўхшар экан. 

---

Киприкда қолган тонг (қисса). Саид Аҳмад