Microsoft Word kiprikda qolgan tong ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
48
Сувнинг нариги бети — сабзавот базаси. Бошлиғи Абдужаббор оғайнингиз-ку. Сўрасангиз йўқ 
демайди. 
Базага кирдик. Абдужаббор Абдулла акани хотирлаш куни Ўлмас билан танишиб қолган 
эди. Бизни кўриб севиниб кетди. Унга мақсадимизни айтдик. 
— Бизда килолаб мол сотилмайди, неча қоп сабзи керак? — деди кулиб. — Ризқи улуғ 
одамсизлар-да, қор тагига бостирилган сабзилардан ўтган куни беш-олти қоп олдириб келган 
эдим. Бир қоп етадими? Э, унақа майдакаш бўлманг-да, хеч бўлмаса ярим қоп олиб кетинглар. 
Ўратепаликлар қорга аралаштириб кўмиб қўйган сабзиларни божхонадан ўтказолмай, ўтган 
куздан то шу кунгача сақлаб ўтиришипти. 
Абдужаббор машина юкхонасини ўзи очиб, ярим қоп сабзини қўйди. Картон қутида яна 
нималарнидир жойлади. 
— Ўлмасжон селитрли нарса емасин. Алоҳида буюртма қилиб эктирган бодринг, 
помидорлардан қўйдим. Сижжак ариқларининг бўйида ҳали ҳам ялпизлар кўкариб турипти. 
Айтинглар, нима овқат қилишсин?.. Қозоғистондан вагон кутяпман-да, бўлмасам ўзим бориб ош 
қилиб берардим. 
Бир бола икки бойлам жамбил олиб келди. 
Абдужабборга раҳматлар айтиб, орқага қайтдик. 
Ишимиз ўнг келганидан суюниб, қайтиб келдик. Липа тагида ижод уйининг директори 
Сергей бизни кутиб ўтирган экан. 
— Кибриё опа боққа кириб кетганига бир соатдан ошди. Ҳалигача чиқмади. Хавотир 
оляпман. Орқасидан киргани хижолат бўлиб ўтирибман. 
Кибриё опа арча тагида ўтирарди. Икки кўзи жиққа ёш. Бизни кўриб, кўзларини артиб 
ўрнидан турди. 
— Шу арчаларнинг уруғини Қримдан опкелиб эккандим. Олтита уруғдан тўрттаси униб 
чиқди. Қаранг, қандоқ катта дарахт бўлиб кетган. 
Кибриё опа сабзи тўғраб берди. У бунақа серсув саб-зини қайдан топганимизга ҳайрон. 
Унга бир ишқибоз ошпазнинг паловга берган таърифини айтиб бердим. «Девзиранинг гуручи, 
қора қўчқорнинг гўшт-ёғи, қурбақа минмаган сабзи, чумчуқ сиймаган ўтин топсанг, ош ошдек 
бўлади». Бугун шу одам айтган ош бўлади-ёв! 
Ўлмас билан икковимиз тунука ўчоққа қозон қўйиб, ошга уриниб кетдик. Бундан бирон ой 
олдин ёғли қўчқор гўштини зиралаб, музлатгичда сақлаб юрардим. Ўшандан тўрт бўлагини 
олиб чиқдим. Доғланган ёғда қизартириб олиб қўйдим. Вақирлаб қайнаётган зирвақда то шўри 
чиқиб кетгунча қайнатиб, яна олиб қўйдик. 
— Ошни ўзим дамлай, майлими, — деди Ўлмас. —Анчадан бери капгир ушламагандим. 
Дамлашга етилган гуруч устига сур гўштларни қўйиб, ноёб қашқар зирасидан бир чимдим 
сепди. Ҳаммаёқни хушбўй зира ҳиди тутиб кетди. 
Ана шундан кейин дам товоқни ош устига бостирди. 
Ўлмас кўк қалампирни яхши кўрарди. Лекин унинг қалампир ейиши мутлақо мумкин эмасди. 
Зуҳро ҳеч бўлмаса мазаси ўхшайди-ку, деб битта кўк булғор қалампирини аввал бир тишлаб 
кўриб, кейин майда қилиб тўғраб шакаробга солди. 
Энди ярим соатлардан кейин ошни сузамиз... 
Телефон жиринглади. Трубкани олдим. Тилидан кавказлик экани билиниб турган бир киши, 
илтимос, Зуҳро Умарбековани чақириб берсангиз, деди. 
Зуҳгх) у билан узоқ гаплашмади. Трубкани қўйди. 
— Улмас ака, эртага Москвада сизни даволаётган мутахассисларнинг охирги маслаҳат 
йиғини бўлар экан. Левон Рубенович Погосов билан етиб боришимиз керак эмиш. Соат тўққиз 
яримдаги самолётга жой олишибди. 
Ўлмас ўрнидан турди. 
— Қани, кетдик, Зуҳро, — деди. 

---

Киприкда қолган тонг (қисса). Саид Аҳмад