Microsoft Word haq hamisha golib ziyouz com doc

 
Nafsni qiynash 
Bir kuni odamlar ko‘rishsaki, hazrati Umar (r.a.) suv to‘la meshni yelkasiga olib 
harsillab kelyapti. Yuz-ko‘zidan tinmay ter quyiladi, charchaganidan oyog‘ini arang 
sudrab bosadi. Otasining ahvolini ko‘rib qolgan o‘g‘li norozi bo‘lib gapirdi: 
– Nega bunday qildingiz, ota, axir suvni biz tashib kelardik-ku! 
Hazrati Umar (r.a.) meshni yerga qo‘yarkan, o‘g‘liga dedi: 
– Qarasam, nafsim juda haddidan oshib ketganday bo‘ldi. Ich-ichimdan o‘zimning 
ham haddimdan oshib ketayotganimni sezib qoldim. Shu bois nafsimni zalil qilib, 
qiynamoq uchun meshni ortmoqlab yo‘lga tushdim. 
 
 

---

Haq hamisha g’olib (Umar al-Foruq). Ahmad Muhammad 
www.ziyouz.com kutubxonasi 
38
Malomat sababi 
Bir gal shunday voqea yuz berdi. Navbatdagi fathlardan birida Islomiyatga kirgan 
o‘lkadan ko‘plab mol-mulk o‘lja qilib keltirildi. Tartibga ko‘ra, o‘lja mol hammaning 
o‘rtasida baravar taqsim qilinardi. Shunda qiziq hodisa ro‘y berdi. Ko‘ylaklik gazlamalar 
hammaga teng taqsimlangandi-yu ammo u oz bo‘lgani uchun birorta odam ham o‘ziga 
ko‘ylak tiktirolmasdi, chunki bir kishining ulushi ko‘ylakka yetmasdi. Shunda hazrati 
Umarning (r.a.) o‘g‘li Abdulloh bir tadbir topdi: 
– Berilgan mato menga ko‘ylaklikka yetmaydi, ozlik qiladi. Otamning ulushi ham uning 
o‘ziga kamlik qiladi. Yaxshisi, men o‘zimga tegishli matoni otamga hadya qilsam, unga 
ko‘ylak tikish uchun yetarkan. 
Abdulloh shunday ham qildi, ota-bolaning ulushidan hazrati Umarga (r.a.) bir ko‘ylak 
tikildi. Kunlardan bir kuni hazrati Umar (r.a.) ana shu kiyimda minbarda so‘zlayotganida, 
bir faqir kishi o‘rnidan turib, unga malomat qila boshladi: 
– Ey amiral mo‘minin, endi men sening gapingga ishonmayman, senga itoat ham 
qilmayman. «Nega?» desang, sen Alloh va Uning rasuli buyurgan ishni qilayotganing 
yo‘q. 
Hazrati Umar (r.a.) sarosimaga tushib qoldi va o‘sha odamdan ajablanib so‘radi: 
– Bu nima deganing? 
O’sha kishi o‘rnidan turib, so‘zlay ketdi: 
– Bir kuni o‘lja bo‘linayotganida, har birimizga tekkan matodan bir ko‘ylak chiqmasdi. 
Shuning uchun biror kishi o‘ziga tekkan ulushdan ko‘ylak tiktira olmadi. Sen esa 
xalifaligingdan foydalanib, o‘zingga ikki hissa ulush olibsan, mana ko‘ylak tiktirib, kiyib 
ham olibsan. 
Hazrati Umar (r.a.) xijolatlikdan qip-qizarib ketdi. Ammo ayni paytda bu kishining 
haqni gapirayotganidan xursand ham edi. U najot izlaganday atrofiga boqdi, nigohi 
odamlar to‘pi ichidan kimnidir axtara boshladi. «Oralaringda Abdulloh bormi, bor bo‘lsa, 
haqiqatni aytib bersin!» dedi xalifa. 
Xayriyatki, Abdulloh shu yerda, jamoat orasida ekan, o‘z ulushidan voz kechib, 
otasiga ko‘ylak tiktirib berganini aytib, xalifani xijolatlikdan qutqardi. Bundan qoniqish 
hosil qilgan boyagi odam uzr so‘radi: 
– Voqea shunday bo‘lgan ekan, mayli, men so‘zimni qaytarib oldim. Haqiqatan 
tushunmovchilik bo‘libdi. Sening gapingga endi ishonaman, itoat ham qilaman... 
Hazrati Umar (r.a.) shundagina yengil tin oldi, yuziga qizillik yugurdi. U tushunmay 
malomat qilgan odamdan xafa ham bo‘lmadi. Aksincha, shunday teran fikr yurituvchi, 
sergak va haqgo‘y odamlar borligidan xursand bo‘ldi.