Microsoft Word dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
64
— Yuribmiz tuproqdan tashqari! — deydi Naim sartarosh yo‘lida davom etib. — 
Ovsiningiz ham tuzuk. Beli og‘rib yotibdi. 
Oyim sidqidildan maslahat beradi. 
— Kepak qizdirib bossinlar. Uch kunda san ko‘r-man ko‘r bo‘lib ketadilar. 
— Bosdim. Tuproqqayam ko‘mdim. Foydasi yo‘q,— Naim sartarosh sumkasini beparvo 
silkitib qo‘yadi. — Yoshligidayam belangi edi o‘zi. Aslida boshqasiga uylansam bo‘larkan. 
Onam «notavon ko‘ngilga qo‘tir jomashov» degandek miyig‘ida kulib qo‘yadi. Ammo 
indamaydi. «Bir mo‘min»ning ko‘nglini sindirgisi kelmaydi. 
Naim sartaroshning eski fanerlardan yamab yasalgan do‘koniyam yigirma yil ilgari 
qandoq bo‘lsa, hozir ham o‘shandoq — mahalla choyxonasiga yopishib qo‘nqayib turibdi. 
Faqat vaqt o‘tishi bilan toliqib bir tomonga qiyshayib qolgan. Besh yil burun avtobus 
bekatining ro‘parasida yangi oynaband sartaroshxona ochildi. Ammo Naim sartarosh 
unga o‘tmadi. «Man tahoratsiz tig‘ ushlaydigan yosh bolalar bilan ishlamayman», deb 
turib oldi. Mahalladagilar ham uning fe’lini bilishgani uchun indamay qo‘ya qolishdi. 
Shu Naim sartaroshning deng, birdaniga meni jini suyib qoldi. Bir kuni ertalab darvoza 
oldidagi skameykada o‘tirsam, sumkasini ko‘tarib o‘tib qoldi. Salom berdim. U menga 
qaramay, «valey» deb o‘tib ketdi-yu, nariroqqa borib to‘xtadi. Siyrak sarg‘ish kipriklarini 
pirpiratib tikilib turdi-da, yangroq, ingichka ovozda so‘radi: 
— Hay, manga qara — o‘zingmisan? 
Men indamay bosh silkitdim. Naim sartarosh ko‘p yillik qadrdonini birdan topib olgandek 
quvonib ketdi. Tez-tez yurib yonimga keldi. Sumkasini skameykaning bir chekkasiga 
qo‘ydi-da, qo‘sh qo‘llab so‘rashdi. Yuziga fotiha tortib, silliq iyagini silab qo‘ydi. 
— Bu deyman, do‘kongayam chiqmaysan, — dedi yana ham ingichkaroq tovushda. 
— Endi, xizmatchilik... 
— Yozuvchi bo‘psan, gazetda ishlavotsan, deb eshitdim, shu rostmi? — Naim sartarosh 
mening qobiliyatimni chamalab ko‘rmoqchi bo‘lgandek, boshdan-oyoq bir sidra qarab 
chiqdi. 
— Ha, shunaqa, — dedim bosh silkib. 
U sumkasini nariroq surib yonimga o‘tirdi. Uzun kamzulining cho‘ntagidan qizg‘ish 
nosqovog‘ini chiqarib nos otdi. 
— Bu diyman, uka, gazetlaringga bizniyam yozsa bo‘lavuradimi? Yo buniyam «ohoni» 
bormi? 
— Qanaqa «ohoni?» 
Sartarosh ko‘zini qisib qiqirlab kuldi. 
— O‘zingni soddalikka solma, uka. Man hammasini bilaman. «Ohoni» bo‘lmasa Olim 
parovozni gazeta maqtab chiqarmidi? Birinchi bo‘lib parovoz haydaganmish. Yolg‘on! 
Qachon qarasa, ko‘mirga botib yuradigan rabochiy edi. Ha, xo‘p, boringki haydagan 
bo‘lsin. Ha, nima qipti? Hakim naynov-chi! Birinchi o‘qituvchilardan emish. Man 
bilmasam ekan uni! Jinko‘chalik otin oyining qo‘lida birga o‘qiganmiz. O‘lguday zehni 
past bola edi. Olti oygacha «Haftiyak»ni tushirolmagan. Tag‘in bular persanalniy 
pensaner emish! 
Naim sartarosh dunyoning adolatsizligidan tutaqib ketgandek jahl bilan nosini tupurdi, 
silliq iyagini silab qo‘ydi. 
— Bular davlatga xizmat qilgan bo‘lsa, bizziyam o‘tqazib qo‘ygan joyimiz bor. Bular 
Maskovga borgan bo‘lsa, manam borganman. Ularni ko‘tar-ko‘tar qilasanlaru mani 
yozmaysanlar, shunaqami? Mani suyanchig‘im yo‘q-da, a?! 
Qarasam, Naim sartarosh rostdan xafa bo‘lyapti. To‘g‘risi, uning o‘tmishiga o‘zim ham 
qiziqib qoldim. 
— Nega yozmas ekanman. Yozaman. Moskvaga qachon borgandingiz? 

---

Dunyoning ishlari. O’tkir Hoshimov