Microsoft Word dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
35
— Shinni yeyishgami? — dedim hovliqib. 
Onam ohista bosh chayqadi. 
— Yo‘q. Habiba buvi zotiljam bo‘p qopti. O‘tini yo‘qmish. Ko‘mir oborib beramiz. 
Bultur o‘zimizning o‘tinimiz qolmaganida qanaqa ahvolga tushganimiz esimdan 
chiqqanmas. Shuning uchun bo‘lsa kerak, bu yil dadam ko‘mirni yaxshilab g‘amlab 
qo‘ygan edi. 
— Menam oboraman! — dedim irg‘ishlab. — Qopda oboraman! 
— Bo‘pti, — oyim boshimni siladi. — Sen qop ko‘tarolmaysan, chelakda oborasan. 
Dadam ishda, akalarim maktabda. Opam echki sutini sotish uchun shaharga ketgan. 
Uyda oyim, ukam qolgan. Ukamni amallab beshikka tiqdik. Oyim aldab-suldab uxlatdi. 
Oshxonaga kirib qopga ko‘mir soldik. Men og‘zini ochib turdim, oyim xokandoz bilan 
soldi. Sandalga yirik ko‘mir bo‘lmaydi. Albatta kukunidan solish kerak. Tez cho‘g‘ oladi, 
uzoq turadi. Onam har gal xokandozni bo‘shatganida qop-qora chang ko‘tariladi. Bir 
zumda oyimning ham, mening ham og‘iz-burnimiz qorayib ketdi. Keyin kichikroq paqirga 
men ko‘mir to‘ldirdim. Ikkalamiz yo‘lga tushdik. Onam burni yerga tekkudek bo‘lib 
enkaygancha qorda chuqur-chuqur iz qoldirib yurib ketdi. Ketidan men ergashdim. 
Kichkinagina chelak avvaliga yengil tuyulgan edi. Ellik qadamcha yurmasimdan juda 
og‘irlashib ketdi. U qo‘limdan bu qo‘limga olaman, bu qo‘limdan u qo‘limga olaman, 
sirg‘anib-sirg‘anib ketaman. Bu ham yetmagandek, qo‘limga so‘zak kirib ketdi. Paqirning 
bandi kaftimga chippa yopishib qolgan. O‘ng qo‘limdan chap qo‘limga olayotganimda 
terimni shilib olayotgandek bo‘ladi. 
— Oyi, qo‘lim muzlab qoldi, — deyman yig‘lamsirab. 
Onam menga achinib qarab qo‘yadi-yu, to‘xtamaydi. 
— Yura qol, jon bolam, yaqin qoldi. 
Qopning tagini ham sichqon teshgan ekan: qor ustida bora borgancha qop-qora iz tushib 
bordi. 
Nihoyat Ermon buvaning ochiq eshigi oldiga keldik. 
— Sen kirmay qo‘ya qol, — dedi onam harsillab. — Men hozir. — Shunday dedi-yu, ikki 
bukilgancha hovliga kirib ketdi, zum o‘tmay qaytib chiqib paqirni ham olib kirdi. 
— Alahlab yotibdi bechora! — dedi qaytib chiqib. — Buvang tepasida duo o‘qib o‘tiribdi. 
Bu safar buvining shinnisiga umid bog‘lamadim. Oyim ikkalamiz darrov izimizga qaytdik. 
Oyimning qo‘lida paqir, paqir ichida bo‘shagan qop... 
Qorda tushgan ko‘mir izini dadam ko‘ribdi shekilli, kechqurun oyimdan so‘radi: 
— Kimga ko‘mir berding? 
Oyim aybdor qiyofada yerga qarab turdi-da, rostini aytdi. 
— Habiba buvi shamollab qopti. Ko‘miri yo‘q ekan, oborib berdim. 
Dadam oyimni urishmadi. 
— Chatoq bo‘pti, — dedi sekin. — Achinskaga xabar berish kerak. 
Onam bosh chayqadi. 
— Judayam zarilmas shekilli. Mana, uyi isib qoldi. Ajabmas, erta-indin tuzalib ketsa... 
Lekin Habiba buvi tuzalmadi... Indini ertalab ishga ketgan dadam yarim yo‘ldan qaytib 
keldi. Ukamni tizzasiga o‘tkazib choy ichirayotgan oyim hayron bo‘lib dadamga qaradi: 
— Tinchlikmi? 
Dadam negadir ko‘zini yashirdi: 
— Odamzodning ahvoli shu ekan-da, — dedi xo‘rsinib. — Habiba buvi omonatini 
topshiribdi. 
— Voy... Voy bechora! — Oyimning rangi quv o‘chgancha shunday ingrab yubordiki, 
qo‘rqib ketgan ukam bir zum olazarak bo‘lib turdi-da, chirillab yig‘lay boshladi. — Kecha 
borganimda tuzalib qoluvdi-ku! — Oyimning ko‘zidan tirqirab yosh chiqib ketdi. Ukamni 

---

Dunyoning ishlari. O’tkir Hoshimov