Microsoft Word dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
95
— Ikkalamiz bitta raschyotda edik! — dedi Afzalxon akam hamon o‘sha ohangda. — 
Pragada o‘z qo‘lim bilan yerga qo‘ydim. Men tirik qolganim uchun aybdor emasman-ku! 
Nima qilay endi, u yo‘q-ku! 
Risolat opa yig‘lab yubordi. Afzalxon akamning sochini ikki qo‘li bilan hadeb silar ekan, 
iltijo qildi: 
— Men-chi, men? 
— Nima siz? Nima?! — dedi Afzalxon akam ham iltijo bilan. 
— Men borman-ku! — Risolat opa yana Afzalxon akamning boshini siladi. — U o‘lgan 
bo‘lsa men tirikman-ku. 
Shu alpozda Afzalxon akamning boshini silab, ko‘zlaridan shashqator yosh oqqancha 
ancha turdi. Keyin sekin burildiyu qorli so‘qmoqdan chayqalib-chayqalib yurib ketdi. 
Afzalxon akam anchagacha cho‘kkalab turdi-da, sekin qaddini rostladi. Men tomonga 
burildi. Shinelining tizzasi qorga belangan, ko‘zlarida yosh bor edi. U menga qaramadi. 
Bir hatlab chetga chiqdi-yu, qor kechib gandiraklab yurib ketdi. Hatto nariga borganda 
ham yo‘lkaga tushib olmadi. Biydak dalada yolg‘iz qoldim. Qora palto kiygan Risolat opa 
bir tomonga, kulrang shinel kiygan Afzalxon akam ikkinchi tomonga ketar edi. Oxiri 
ikkalasi ikkita qora nuqtaga aylanib oppoq qorliqqa singib ketdi. Nima uchundir sovuqni 
unutdim, uygayam borgim kelmas edi. 
...Keyin Afzalxon akam biznikiga juda kam keladigan bo‘lib qoldi. Risolat opa sinfimizni 
yozgacha o‘qitdi-yu, g‘oyib bo‘ldi. Oyimning aytishiga qaraganda, Xolposh xolamning 
andijonlik singlisi bor ekan. Hammalari o‘sha yoqqa ko‘chib ketishibdi. 
Afzalxon akam, ammam aytganidek, «Toshkentning suvi menga harom», deb bosh olib 
ketgani yo‘q. Biroq anchagacha uylanmay yurdi... 
Bir necha yildan keyin yuqori sinfda o‘qiyotganimda astronomiya o‘qituvchimizdan bir 
haqiqatni bilib oldim: oyning o‘zi yog‘du sochmas ekan, quyoshdan nur olarkan. Bu 
dunyoda oftob borligi uchun ham oy yog‘du sochib turarkan. 
PISTACHI
U guzardagi bozorchaning kiraverishida, tagiga pastak kursicha qo‘yib o‘tiradi. Oldida 
ikkita xalta. Bittasida pista, bittasida qurut. Qish paytlari yonboshida tagi mix bilan 
teshilgan paqirda cho‘g‘ ham bo‘ladi: qo‘lini isitish uchun. Uning moli xuddi magazindagi 
singari qat’iy narx bilan sotiladi. Chumchuqning tuxumidek qurutning ikkitasi o‘n tiyin, 
pistaning stakani yigirma tiyin. Stakan ham antiqa: bir kaft pista solishi bilan to‘lib 
chiqadi. Ertalablari uning kayfiyati yomon bo‘ladi. Kulrang ko‘zlari siyrak qoshi ostidan 
odamga o‘qrayib qaraydi. Qurut sanayotganda, stakanga pista solayotganda qo‘li 
titraydi. Bilganlar u bilan savdolashib o‘tirmaydi. Mabodo biron xaridor molining 
qimmatligini aytsa, baloga qoladi. 
— Menga o‘rgatma, o‘v! — deydi ko‘zlari g‘azabdan yonib. Jahli chiqqanidan sariq 
mo‘ylovi uchib-uchib qo‘yadi. — Zakunni sendan yaxshi bilaman! Senga o‘xshaganlarni 
deb qon to‘kkanman! — U gapining isboti uchun tarashadek qotib qolgan, bukilmaydigan 
o‘ng oyog‘ining tovonini o‘tirgan joyida yerga urib-urib qo‘yadi. — Ko‘rdingmi?! 
Kechqurunga borib sal chiroyi ochiladi. 
— Ja-a-areniy semichka! — deydi ovozini baralla qo‘yib. O‘tgan-ketganga iljayib qaraydi. 
Silliqroq juvonlar o‘tsa sariq mo‘ylovini burib boshini sarak-sarak qilib qo‘yadi. Yaqinroq 
kelgan kishi og‘zidan arzon vino hidi gupillayotganini sezadi... 
Bu — Dalavoy. Bir vaqtlar dadam tomorqadagi daraxtni kesgani uchun qamatmoqchi 
bo‘lgan, keyin pora so‘ragan Dalavoyning o‘zi. Uni deyarli har kuni ko‘raman. Har 
ko‘rganda ko‘nglimda g‘alati xotiralar uyg‘onadi. 

---

Dunyoning ishlari. O’tkir Hoshimov