Microsoft Word chingiz aytmatov sohil yoqalab chopayotgan olapar ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
21
— Қўявер, бари бир чўкиб кетади — деди унга Эмрайин. 
Кириск эса ҳансираганича, ўзидан норози бўлиб, хафа бўлиб турарди. У бугунги овдан кўп 
нарсаларни кутган эди, лекин бўлмади. Яна катта овчи бўлармиш! 
Бола жим бўлиб, шумшайиб қолди, унга шунчалик алам қилардики, йиғлаб юборишдан 
ўзини аранг тийиб турарди. 
— Ҳечқиси йўқ, янаги сафар ишинг ўнгидан келади, — деб юпатди уни Милхун кейинроқ, 
отиб ўлдирилган тюленнинг ичак-чавоқларини олиб, нимталашаётганида. — Мана эиди Ўрта 
сийнага борамиз, у ерда ҳам тюлень деганинг тиқилиб ётибди. 
— Жуда шошиб қолдим-да, — деб сўз очган эди, отаси унинг гапини бўлиб қўйди: 
— Ўзингни оқлайверма. Ҳеч ким онасининг қорнидан овчи бўлиб тушмаган. Омон бўл, 
отишни билсанг, ўлжа сендан қочиб қутулолмайди. 
Кириск жимиб қолди, лекин ҳеч ким унга таъна қилмаётганидан кўнгли таскин топди. Энди 
у: «Ҳеч қачон отиш вақтида шошиб қолмайман, мўлжалга олаётганимда энди ҳеч нарсани 
ўйламайман, отам айтганидай, нафасимни чиқармайман, кўзим нишонда бўлади, ана шундан 
кейингина ўқ узаман!» — деб ўз-ўзига сўз берди. 
Тюленнинг танаси каттагина, анча оғир ва худди тирикдай бадани ҳали илиққина эди. 
Ҳайвоннинг тўшини нимталаётган Милхун мамнунлик билан қўлларини ишқалаб: 
«Кўрдиларингми, тўрт энли ёғи бор, зўр!» — деб қўйди. Кириск энди кўнгли ғашлигини унутиб, 
қизиқиб амакисига ёрдам бера бошлади. Эмрайин эса бу орада қайиқни яқинроқ олиб келиш 
учун Ўрхон бобо турган томонга кетди. 
Бироқ у кўп ўтмай, ташвишланганча тезда қайтиб келди: 
— Вақтимиз зиқ, тезроқ бўлинглар! — у ҳамроҳларини шундай шоширди-да, осмонга қараб 
яна ўзича ғудраниб қўшиб қўйди: — Негадир ҳавонинг авзойи менга ёқмаяпти... 
Овчилар шоша-пиша ўлжани нимталаб, жигари билан юрагидан бошқа ичак-чавоқларини 
ташлашди-да, қолганини қайиш билан боғлаб, қайиқ томон судраб кетишди. Кириск уларнинг 
ортидан иккала милтиқни олиб югурди. 
Қирғоқда, қайиқ олдида уларни Ўрхон бобо кутиб турарди. Чол ўлжани кўриб севиниб 
кетди. 
— О, Курнг
5
эгам, еткизганингга шукур! Овимизнинг бошланиши чакки эмас! — дея у 
ўзининг ов пичоғини артиб, тайёр қилди. Овдан кейин энг муҳим удум — тюленнинг хом 
жигарини шу ернинг ўзидаёқ ейиш эди. Ўрхон бобо нимталанган нерпа тўши олдида чўнқайиб 
ўтириб олиб, жигарни бўла бошлади. Овчилар оз-моз туз сепилган майин жигар бурдаларини 
ҳузур қилиб чапиллатиб ямлаб ютар эдилар. Жигар жуда мазали — мулойим, илиқ, тўйимли 
эди. У одамнинг тилини ёғли шарбатга ботириб, оғизда эриб кетарди. Кирискнинг орзуси 
ушалди — ҳақиқий катта кишидай овда хом жигар еди! 
— Ютавер, кўпроқ ют, — маслаҳат берарди болага Ўрхон бобо. — Тунда совуқ кучаяди, 
жунжикиб қоласан. Шундай вақтда одамни иситадиган энг яхши нарса жигар. Тағин у минг бир 
касалга шифо бўлади. 
Роса маза қилишди. Таом жуда соз бўлди-ю, дарров чанқаб қолишди-да. Қайиқдаги кичик 
бочкада сув бор эди. 
— Ҳозир гўштни нимталашнинг ҳожати йўқ, — деди Эмрайин ҳамма тўйиб бўлганида ва 
яна ташвишланиб осмонга қараб қўйди. 
— Кейин нимталасаям бўлаверади, — маъқуллади Ўрхон бобо. — Чойни кечаси Ўрта 
сийнага борганимизда илитиб ичамиз. Ҳозирча сабр қилиб юкларни орта қолайлик. 
Қайиқни жилдириш олдидан овчилар ерни ҳам тўйдиришни унутмадилар. Тюлень юрагини 
майда-майда бўлаклаб ерга сочиб, орол эгасидан кейинги овнинг ҳам бароридан келишини 
5
Курнг — нивхларнинг олий тангриси. 

---

Чингиз Айтматов. Соҳил ёқалаб чопаётган олапар (қисса)